Deze week was ik enkele dagen in New York. Vorig jaar was ik er ook een aantal dagen. Het is een stad die indruk blijft maken. Het is ook een stad die voortdurend het wereldnieuws haalt. Er is altijd wel wat te beleven. Het belangrijkste wat ik heb gezien, waren de protesten tegen het geweld van de Amerikaanse politie.
Op woensdag 3 december heb ik na een vroeg ontbijt de metro genomen in Grand Central Terminal, helemaal naar het zuiden van Manhattan. Daar heb ik de ferry naar Staten Island genomen en terug, daarna volgde nog een wandeling van het zuiden van Manhattan tot aan het hotel, in de buurt van Grand Central Terminal.
Omstreeks 18 uur kwam ik opeens een betoging tegen. Het bleek om protest te gaan tegen het politiegeweld in Ferguson en in Staten Island. "Don't shoot!" scandeerden de mensen. Ook werd er verwezen naar de verwezen naar de verstikkingsdood van de man die in Staten-Island door de New Yorkse politie was gedood.
Alle achtergrondinformatie kun je in de nationale en internationale media vinden.
Wat mij opviel? Ik zag hier geen hooligans of vandalen.Het was een zeer rustige betoging. Ik zag zowel blanke en zwarte mensen. Ook jonge mensen. Ik zag ook studenten van Yale. Het leek mij een protest met grote draagkracht. Er leek niet één grote woordvoerder.
De politie was massaal aanwezig. Zij begeleide deels te betoging. Maar ze hield zich wel gedeisd.
Rond Fifth Avenue zag ik opeens dranghekkens staan. Ik dacht dat het voor de grote show was aan het Rockefeller Center waar nationale televisiezender NBC met veel show de lichtjes aanstak van de meest beroemd kerstboom van het land. "No, it's for the manifestation". Wauw dacht ik. In Brussel lopen betogingen traditioneel van het Noordstation naar het Zuidstation. Hier zetten ze dranghekkens op Fifth Avenue en Madisson Avenue.
Dat de mensen niet echt centraal aangestuurd waren, zag ik ook aan het feit dat die manifestatie niet echt ergens op een eindpunt kwam. Toen ik omstreeks 22 uur nog iets ging eten in Grand Central Terminal, hoorde ik opeens een ongelooflijk kabaal vanuit de grote centrale hal.
In de centrale hal zag ik mensen rustig eten aan tafel, terwijl naast hen mensen rechtsronden om te kijken of om mee te protesteren. Eén keer zag ik een jonge kerel opeens roepen naar een agent "Dont't shoot" en op een andere plaats zag ik een betoger discussiëren met iemand die het niet eens was met de manifestatie. Voor de rest liep het protest beheerst.
Toen ik het treinstation verliet, zag ik mensen die de hal nog binnenliepen, en anderen liepen richting Madisson Avenue via
Al die dranghekkens en die massale politiemacht, het gaf mij het gevoel dat de stad zo'n manifestaties helemaal niet gewoon was. De aanwezigheid van jong en oud, blank en zwart en wellicht ook rijk(er) en arm(er) gaf mij het gevoel dat dit een breed draagvlak heeft. Ik heb het gevoel dat heel wat Amerikanen genoeg hebben van de wapens en het geweld in hun land.
Europeanen vinden dat Amerikanen soms extreem rechts, ultraconservatief of ultra-religieus uit de hoek kunnen komen. Wel, ik denk er ook heel wat Amerikanen zijn die dat ook vinden, en dat hier voor een deel het protest te verklaren is.
Meer foto's en clipjes met videomateriaal: klik hier.
The Most Astounding Fanct is een prachtige TED video. Neil deGrasse Tyson, een Amerikaanse astrofysicus toont hoe we allemaal deel uitmaken van dit universum en hoe we ermee verbonden zijn.
Klik hier voor de video. Wil je ondertitels? klik dan rechtsonder de video op het rechthoekje met CC op. Wil je de ondertitels in het Nederlands, klik dan op het tandwieltje rechts naast de CC, en kies in het vakje na "Subtitles/CC" "Dutch".
De video legt uit dat o.a. koolstof, stikstof en zuurstof gemaakt worden in de kernen van sterren, en wanneer die sterren aan het einde van hun leven exploderen, die materie verspreiden. Uit dergelijke verspreide materie is ons zonnestelsel gebouwd. Meer nog, het zijn de bouwstenen van het lichaam van elk levend wezen. Wij zijn een product van het universum en wij horen tot dat universum.
De spreker legt de nadruk op de verbondenheid.
Deze video is eigenlijk het antwoord op de vraag "Wat vindt u het meest verbijsterend."
Wat ik het meest verbijsterend vind, is niet helemaal hetzelfde, maar het sluit er wel nauw bij aan.
Ik vind namelijk ook de verbondenheid van het universum verbijsterend. Namelijk hoe de bouwstenen van de atomen met elkaar verbonden zijn.
In ons universum hebben deeltjes een xyz-co-ordinaat. Dat is een kenmerk. In ons universum kun je in drie dimensies bewegen. Maar er is nog meer. Afhankelijk van de aard van het deeltje, is het ook nog verbonden met elk ander soortgelijk deeltje in het universum.
Bijvoorbeeld: elk deeltje dat massa heeft, voelt gravitatiekracht (hoe gering dat ook moge zijn) van elk ander deeltje dat ook massa heeft in ons immense universum. Hetzelfde voor de andere soorten van krachten, zoals de elektromagnetische krachten.
Ons universum is met andere woorden een verzameling van verbanden. Immens veel verbanden, welteverstaan.
Ik droom wel eens van een mooiere wereld. Nee. Cut the crap... Na alles wat er allemaal gebeurt, kan dat wel nog?
Al van kleinsaf heb ik het gevoel dat de wereld er veel mooier uit zou kunnen zien. Als we elkaar beter zouden begrijpen. Misverstanden, gebrek aan een juist inzicht, een gebrek aan kennis en een gebrek aan communicatievaardigheid zorgen voor heel veel leed op deze planeet.
Het delen van kennis en het verspreiden van positieve energie, daar kunnen media bij helpen. Ik denk dat daar de ware kiem zit van mijn passie voor broadcast. Maar dat terzijde.
Is een samenleving mogelijk waarbij iedereen harmonisch kan samenleven? Dat vraag ik mij vaak af.
Ik denk dat het beter kan dan vandaag.
Jean Philip De Tender illustreert in zijn blog 8 simple lessons in management hoe hij alvast 363 nachten per jaar goed slaapt. Mooi geschreven. Richtlijnen die ik ook probeer te volgen in mijn leven. Omdat ik denk dat wij allemaal beter zouden slapen als wij die durven volgen. Omdat ik denk dat dit de weg is naar een vrolijkere en meer harmonieuze samenleving.
Eergisteren heb ik weer genoten van Alleen Elvis blijft bestaan op Canvas. Er was een rustig gesprek met Wim Willaert, de muzikant en acteur die vooral wereldberoemd geworden is in Vlaanderen met zijn rol van Frank Welvaert in de serie Eigen Kweek (Eén, VRT), waar hij zijn Filipijnse vriendin laat kennismaken met hagelslag en Vlaamse benaming "muizenstrontjes" iets te letterlijk vertaalt als "mouse shit".
Het was weer een inspirerend gesprek. Een gesprek met Wim interesseerde mij, omdat ik al eerder begrepen had dat hij niet het soort acteur is dat zich een sterrenaura rond zich probeert te kweken. Maar ondanks zijn succes blijft hij de dingen doen die hij vroeger ook deed. Bovendien zijn wij ongeveer leeftijdsgenoten.
Ik onthou dat Wim een gevoelsmens is. Hij leeft met passie en hij leeft van de liefde. Als ingenieur heb ik een denk-DNA. Op de psychologische testen van Meyers-Briggs (MBTI) word ik bij de categorie denk-mensen gezet. Ik merk dat de weg die mijn gevoel mij aangeeft, vaak de juiste is. Ik denk dat het daarom is dat ik geïnteresseerd ben om toe zien hoe gevoelsmensen hun leven leiden.
Blaise Pascal schreef "Le
cœur a ses raisons que la raison ne connaît point" ("Het hart heeft zijn redenen waar de rede niets van afweet."). Dat is ook de indruk die ik heb. Mijn gevoel (is dat intuïtie?) lijkt uit een veel groter kennisvat te tappen dan de ratio.
Gebruik je keuzes om keuzes te maken, en gebruik rede om te analyseren. Is dat niet de weg die visionaire ondernemers volgen? De keuzes die ik maak door mijn gevoel te volgen zijn vaak niet alleen veel juister zijn, Ze zijn ook beter. Ze zijn beter voor mijn geluk, en ik leef mijn leven ook intenser.
De rede kan prachtige ideeën kapotredeneren. Ik vraag mij dan ook af of de wereld er niet een heel stuk mooier uit zou zien indien wij allemaal meer ons gevoel zouden volgen. Ik denk dat wij met rede foute situaties in stand houden, en dat die rede een weg naar een veel meer harmonieuze maatschappij in de weg staat waar iedereen een plekje heeft.
Een ode aan gevoel, is misschien een ode aan onze rechterhersenhelft. Of een ode aan de (onderschatte?) kracht van ons onderbewustzijn. Of misschien is het ook een ode aan intuïtie. Wat dat ook moge betekenen...
Wat een onvergetelijke dag, vorige vrijdag 25 juli 2014. Je hebt van die dagen dat het wat tegenzit of dat de dingen moeilijker gaan. Maar soms heb je ook meevallers. Vorige vrijdag was een uitzonderlijke meevaller om nooit meer te vergeten.
Voor zij die niet veel tijd hebben, eerst een samenvatting:
Zalig opgestaan en rustig aan de dag begonnen
Ilse van de luchthaven opgehaald, en daarna nog even bij Studiotech binnengesprongen
Naar Q-music in Oostende gereden
Terugzien Chris Umé, volgen achter de schermen
Cameraman geweest op het podium voor het liveprogramma Que Pasa van 21 tot 23 uur
De dag afgesloten met gin-tonic en een bijzonder leuk gesprek met dj Peter Verhoeven
Wakker worden
Een paar weken geleden had ik besloten om die dag vrij te nemen. De dag begon rustig om acht uur met een stralende zon. Ik genoot ervan in de voormiddag terwijl ik enkele kleine huishuidelijke taken uitvoerde. Het was ook ideaal weer om de bedlinnen te wassen en buiten in de zon te drogen. Poezen Suske en Wiske hielden mij graag gezelschap. Wiske, altijd paraat om een lekker hapje in ontvangst te nemen, en Suske kwam af en toe eens met haar kopje tegen mijn been vragen om een kleine knuffel.
Ook heb ik even quality time uitgetrokken voor Miep Konijn. Ik ben even bij haar in het hok komen zitten voor een gesprekje en ze smulde ook van de bloemkoolblaadjes en het brood dat ik bij had. Wist je trouwens dat konijnen ook geluid maken? Onze Miep zoemt. Het is heel stilletjes, maar het klinkt net als een vlieg. Zmmm! Zmmm!
Onze Miep zoemde, knabbelde en maakte rondjes in haar woonst. Een plezier om te zien. Die kleine leuke dingen, zijn dat niet de juweeltjes van de dag?
Naar Brussel
Rond elf uur vertrok ik richting Brussel. Ik wilde nog een paar dingen met enkele collega's afspreken bij Studiotech, zodat zeker was dat een aantal projecten de juiste opvolging kregen. Echter onderweg kreeg ik telefoon van mijn vrouw, Ilse. Ze was een half uur vroeger geland uit Washington DC dan gepland. Ik ben dan maar eerst naar Zaventem - Brussels Airport gereden. De timing was perfect.
Ik blij dat Ilse weer thuis is. De vlucht was ook heel goed meegevallen, en ik hoorde Ilse zeggen dat ze zo genoten had van de film die ze onderweg had gezien. The Grand Budapest Hotel zet op een onwaarschijnlijk mooie manier personages neer. (De trailer heeft mij overtuigd. Zie hier)
Daarna ben ik nog even doorgereden naar Studiotech, waar ik onmiddellijk de collega's aantrof die ik zocht, en die mij dan ook konden verzekeren dat mijn projecten de nodige aandacht zouden krijgen.
Toen we even later thuis kwamen, genoten we eerst van een slaatje en yoghurt (puur, wit, zuiver, ongesuikerd: heerlijk). En dit terwijl de zon nog altijd prachtig scheen in de tuin.
Terwijl Ilse een douche had genomen, had ik het bed opgemaakt met de zongedroogde lakens. Zo kon Ilse wat bekomen van de jet lag en van de korte nacht met de geur van de tuin.
Naar Q-music in Oostende
Ondertussen waren er wolken komen opzetten. Ik besloot toch de motor te nemen om een tochtje te maken naar Oostende. Deze zomer wilde ik er eindelijk werk van maken om de installatie van popradio Q-music te gaan bekijken. Een foto van buurjongen en freelance videoredacteur Bert Borremans had mij geïnspireerd.
In mijn motorhelm zit een radio. Ik luisterde onderweg natuurlijk naar Q-music, die de hele dag vanuit Oostende uitzond. Zoals het een popradio betaamt, klinken de dj's er natuurlijk ongelooflijk enthousiast. Dat hoort uiteraard zo.
Ondertussen was de hemel grijs geworden. In Duffel had ik over een nat wegdek gereden. Ik zou wel eens enkele regenbuien kunnen tegenkomen. "In Oostende schijnt de zon," klonk het. Oostende was de plaats met de gelukkigste mensen, en toevallig ook het mooiste weer van het land. Was dat nu niet een beetje overdreven?
Onderweg had ik geluk de regenbuien bleven uit. Maar toen ik de kuststreek begon te naderen, zo ongeveer vanaf Brugge, werd de sfeer anders. Geen grijze wolken meer. Enkel wat hoge wolken. Oostende had inderdaad ongeveer het beste weer van het land.
Ik zette mijn motor vlakbij Casino-Kursaal Oostende. De jas en de motorbroek gingen in de koffer, en in motorboots, jeans en t-shirt stapte ik naar de dijk, vanwaar je al snel het Love The Summer logo ziet op het strand.
Vermits ik geboren en opgegroeid ben twintig kilometer dieper in het binnenland, zoek ik de zee nooit op in het toeristisch seizoen. Maar de sfeer was er super. Fijn weertje, wel wat toeristen, maar niet teveel.
Door het zand stapte ik richting Q-music. Ik zocht naar het "beach house". Ik verwachtte een studio in een container met daarrond wat stoeltjes. Zo'n groot uitgevallen strandcabine vond ik niet. Wel zag ik een "beach ville", een dorp. Q-music is hier al het tiende jaar, en jaar na jaar gegroeid.De luisteraar ontmoeten en verwennen, dat is duidelijk het doel.
In de studio vroeg ik aan een promo-meisje of Rudi of Jan er niet waren. "Jan is er vandaag niet. Rudi ga ik even zoeken," antwoordt ze. Ik volg haar naar de technische ruimte. Rudi bleek even weg. Maar terwijl wij daar rondkeken, sprak iemand mij aan. "Ik ken u!" zei hij. Ik moest even nadenken, en toen begon het mij te dagen.
Natuurlijk, het was Chris Umé, de man die alle filmpjes maakt voor de Q-music website. We hebben elkaar twee jaar geleden ontmoet in Neerpelt toen wij allebei als vrijwilliger insprongen bij het videoteam tijdens het grote internationale kinderkorenfestival.
Dat weerzien was een bijzonder leuke verrassing. Alleen, we waren wel elkaars namen vergeten. Op zich is dat niet erg natuurlijk. Waarom doen mensen daar altijd zo druk over omdat ze een naam vergeten zijn? Maar in dit geval leidde het wel tot een grappige situatie wat later die avond. Toen we even testopnames maakten en ik oortjes in had, hoorde ik Chris steeds maar instructies geven aan een zeker Michel. En ik had de indruk dat die Michel de instructies niet goed opvolgde. Bleek... inderdaad. Heel grappig.
Ik kwam gelukkig net op een rustiger moment aan, zodat ik even met Chris kon praten, en kennismaken met enkele andere medewerkers. Straks zouden ze aan de voorbereiding beginnen van de captatie van Que Pasa Party. Dat is een optreden op het podium, waar heel wat luisteraars op afkomen. Het programma wordt live uitgezonden op de radio. En net zoals alle andere programma's, kan je ze ook zien bij Telenet op het digitaal tv-kanaal 39 en via de website q-music.be/live.
Chris toonde mij een deel van de technische installatie, waaronder ook de regie voor de tv-beelden. Hij toonde mij hoe die geprogrammeerd was. Zo is er een applicatie die luisteraars toelaat om even in beeld te komen terwijl ze naar de camera wuiven. Bezoekers drukken op een zogenaamde wuifknop in de studio, ze zien dan gedurende 45 seconden een aftelklokje, zodat haarlokken, lintjes of kraagjes nog even de juiste vorm kunnen leggen. En dan is het zo ver: vijf seconden live op Q-music Televisie!
Wat later kwam Thomas er ook bij. Thomas is een jonge twintiger uit Mechelen die op vrijdag cameraman is bij Que Pasa. Er wordt normaal met een Sony EX1-camera gefilmd. Dat is een compacte HD-handcamera. Ideaal voor filmpjes op Q-music. Ik zag ook een grotere camera, een schoudercamera, het model dat typisch voor het nieuws wordt gebruikt. Er zat een zender op. De camera was gehuurd om een loopwedstrijd op zwemvliezen in beeld te brengen twee dagen later, op zondagnamiddag.
We praatten wat over de camera, wij bekeken het toestel, en voor wij het wisten, waren wij het al aan het testen. Zo'n grote draadloze camera is natuurlijk veel meer fun. Ik legde Thomas de knopjes uit, en wat later waren wij al aan het testen.
Rudi, die de technisch verantwoordelijke is, was ondertussen al een tijdje aangekomen, en hij was al volop bezig met de voorbereiding van de Que Pasa Party. Hij keek ook mee naar de testen van de draadloze camera. Het Q-team besloot om die mee in te zetten. Thomas ging dan wel even moeten wisselen van camera. De presentaties aan het podium zouden met de compacte camera worden gefilmd en de draadloze camera zou ingezet worden om tussen het volk te gaan filmen.
Ik denk dat Thomas bijzonder blij was om met zo'n kanjer te mogen filmen.
Ik was blij dat ik mij wat in die bende kon integreren zonder in de weg te lopen. Rond halfnegen werd Thomas naar het podium geroepen om daar met die compacte camera te gaan filmen. Ik was toen bij hem, en ik nam de draadloze camera over. Ik dacht, ik loop maar mee, ik ga proberen ook wat mooie beeldjes te maken. Dat leek mij veel nuttiger dan naar Chris te stappen, want hij was aan het regisseren.
Sean Dhondt bracht er met zijn band Manoevres de song Mad World. Thomas stond recht voor Sean, en hij leek dan ook vooral beeld van hem te maken. Ik probeerde beelden te maken die wat complementair waren. Van de gitarist, bijvoorbeeld. of een close-up van de handen van Sean terwijl hij met slagwerk bezig was. Of het echt nuttig was hoopte ik wel, maar ik wist het wel niet, want ik had geen oortjes in.
Dat het beeld nuttig was, zag ik aan de lacht van Chris, toen wij weer van antenne waren.
"Of ik zin had om ook te filmen?" Of ik nu eerst de vraag heb gesteld of niet, dat weet ik niet meer, maar twintig minuten later stond ik op het podium met de EX1, deze keer mèt oortjes.
Ik had er de tijd van mijn leven. Je moet namelijk weten dat ik cameraman wilde worden toen mijn vriendjes voetballer of coureur wilden worden. Ondertussen heb ik al verschillende keren aan een captatie kunnen meewerken, en deze keer voelde het opnieuw helemaal zoals ik het mij toen voorstelde.
Ik kon ook wel leuke beelden maken. In de tweet hieronder, zie je een beeld van de twee dj's samen.
"Wauw, dat is het mooiste beeld van de avond," hoorde ik Chris zeggen toen ik een danseres voor het eerst in beeld nam. Dank zij de oortjes wist ik ongeveer welke beelden Chris graag aangeleverd kreeg. Dan kwam goed van pas, want op het einde vielen mijn oortjes uit. Dan bleef ik de favoriete cadrages aanleveren, maar omdat ik niet meer wist wanneer niet op antenne was, lette ik er op dat de beelden tijdens de overgangen ook steeds afgewerkt waren.
Toen ik na afloop de technische ruimte inkwam, zag ik glunderende gezichten. "Jij hebt dat precies nog gedaan, zeker?" vroeg Rudi. "Ik had de indruk dat jij mij niet meer hoorde, maar ik kreeg continu goed beeld," vertelde Chris mij.
Blijkbaar trakteert Rudi zijn mensen op vrijdagavond zijn mensen op een coctail. Die avond mocht ik meegenieten van een gin-tonic met komkommerschijfjes. Wist hij dat gin-tonic met komkommer sinds twee weken op nummer één staat van mijn persoonlijk top van recreatieve dranken?
Ondertussen was ik in een bijzonder boeiend gesprek verzeild geraakt met dj Peter Verhoeven. Peter werkt al 14 jaar bij Q-music. Daarvoor presenteerde hij eerst bij Radio 1 en daarna bij Radio 2. Hij is nu tijdelijk in België want hij woont sinds kort in Los Angeles. Hij is van plan om van daaruit te live presenteren.
Samen met Peter, zijn vriendin en een programmamedewerker, hebben wij nog een snelle hap gehaald: een hamburger en wat friet en die opgegeten in het appartement dat Q-music hen ter beschikking stelt. Tegen één uur was dat eten op, was de gin verteerd, en was het nu echt wel tijd om naar huis te gaan.
Eerst had ik nog een verkwikkende wandeling van een dikke kilometer en dan een nachtelijk motortochtje van anderhalf uur. Anderhalf uur puur nagenieten van een ongelooflijk mooie dag.
De afgelopen weken is mij opgevallen hoe techneuten die vroeger niets moesten hebben van voetbal of sport er opeens over begonnen te berichten in de sociale media. Er is dus iets veranderd.
Op reportage bij KRC Genk
Ik illustreer dit aan de hand van enkele voorbeelden. Ik begin bij mijzelf. Het begon toen ik een paar jaar geleden voor het eerst een voetbalstadion binnenstapte om een reportage te maken over het werk van de terreinverzorger Wim Kerkhofs bij KRC Genk. Als techneut was ik erg onder de indruk van het bouwwerk en de hele infrastructuur. Het professionalisme dat achter zo'n ploeg zit, trof mij enorm.
Sony 4K camera
Bovendien is sport een belangrijke drijfveer achter technologische vernieuwingen. Zo was het een van de grote promotoren van HDTV. Momenteel pusht men al de opvolger: ultra high definition television, ook wel kortweg 4K genaamd.
Er komen ook steeds meer camera's op en rond het veld. Vroeger volstonden vijf camera's op een voetbalveld, vandaag worden er meer dan tien camera's ingezet. Niet alleen leveren die camera's altijd maar scherpere beelden, ze filmen ook vaker aan veel grotere snelheden, zodat vertraagde herhalingen er veel vloeiender uit zien.
Maar de impact van de sport is ook wel concreter voelbaar. Sommige klanten van Studiotech, zoals Outside Broadcast hebben materiaal naar Brazilië gestuurd om er mee te werken aan de captaties van het WK. Ik heb eigenhandig nog een onderdeel van een camerastatief naar hun vestiging in Rotselaar gebracht, zodat het nog op tijd mee kon in de container naar Brazilië.
En de VRT's en de VTM's hebben ook materiaal nodig voor hun omkaderende programma's. Iedereen die in de broadcastsector zit weet zodoende wanneer de grote internationale sportevenementen plaatsvinden.
Ik zie dat andere technology geeks ook opeens een onverwacht sportieve kant laten zien. Zo verbaasde Kris Gielen mij en anderen toen hij plots beelden van het WK op Facebook postte. Kris is een echte computerwetenschapper die bij Hewlett-Packard werkt.
Enerzijds vermoed ik dat de Braziliaanse nationaliteit van zijn partner er ook voor iets tussen zit. Maar het was duidelijk, hij was heel erg onder de indruk van de Sporza WK app die VRT de laatste zes maanden ontwikkeld heeft voor iPad/iPhone en Android.
de WK-app van Sporza (VRT)
Deze app is interessant omdat je een match live kan bekijken en daarbij kan kiezen uit verschillende camerastandpunten. Je kan de match zien zoals die ook op Canvas wordt uitgezonden, maar je kan zelf regisseur spelen, en kiezen uit beelden van vijf camera's. Zo kan je ook goals herbekijken vanuit verschillende perspectieven.
Wim Sweldens
Wim Sweldens, mede-oprichter Kiswe
Een expert op gebied van innovatie en technologie, Wim Sweldens, beaamde dat hij ook geboeid is geraakt door sport door er mee in contact te komen. Wim staat mee aan de wieg van Kiswe, een jonge start-up die de app Sports Trekker ontwikkelt.
Het is een app voor tablet of smartphone waarmee je simultaan verschillende videostreams kunt bekijken van een live event. Een eerste versie werd uitgerold voor de Washington Mystics, een vrouwenbasketbalploeg die meedoet aan de WNBA competitie.
Een screen-shot van de Kiswe live multi-cam app Mystics Live
Wim is een Vlaming die in de jaren negentig naar New Jersey verhuisde, niet heel ver van New York. Het was zijn familie in België die hem signaleerde dat Sporza een gelijkaardige app had ontwikkeld. Beide apps laten toe om een evenement te bekijken vanuit verschillende perspectieven. Voor de Sporza app is dat de USP (Unique Selling Proposition - de hoofdreden waarom je voor deze app moet kiezen).
Echter, wanneer je met de Sporza app wil veranderen van camerastandpunt, heb je enkele seconden onderbrekingen. Dat is eigen aan de manier waarop video wordt gestreamd.
Echter bij Kiswe hebben ze daar een oplossing voor gevonden, die de omschakeltijd beduidend verkort. Hierdoor is de app heel wat reactiever en interactiever, wat ook het gevoel van betrokkenheid bij het event doet toenemen. Die toegenomen interactiviteit, noemt Kiswe de USP voor haar Sports Trekker app. Een app die bij basket en andere sporten kan ingezet worden.
(c) Reuters
En vele anderen
Kris, Wim en ik zijn niet de enigen. Ook andere techneuten zijn geboeid door het hoge professionele niveau van professionele sportevenementen. Op het WK in Brazilië leveren tien Belgische bedrijven een bijdrage. Het Gentse bedrijf Desso levert grasmatten, Barco LCD-schermen, EVS onder andere vertragingsmachines, enz. (Meer informatie)
Met voetbal heb ik niet veel affiniteit. Maar ik beken, de commotie rond de Rode Duivels, raakt mij ook.
(foto Het Nieuwsblad / Belga)
Als ik voetbal niet leuk vind, is dat enerzijds omdat ik het concept "ik win alleen als jij verliest" niet leuk vind. Als twee keer elf mensen samenwerken in plaats van tegen elkaar te vechten, kunnen ze veel meer bereiken. Ik denk dat ik het al als kind erg vond dat mensen elkaar het leven moeilijk maakten door niet samen te werken. En ik denk dat ik zelf walging voor voetbal heb overgehouden omdat mijn turnleraar mij die win-verlieslogica wilde forceren.
(foto ESPN)
Ook vind ik de stammenmentaliteit niet leuk. Tenminste, ik hou niet van de mentaliteit waarbij de ene stam de andere stam voortdurend wil lastigvallen, waarbij er echt sprake is van rivaliteit.
Bij deze wereldbeker vind ik de samenhorigheid geweldig. In elk dorp en in elke stad komen komen de inwoners spontaan bijeen. In België staan er meer dan duizend schermen opgesteld. Samen drinken, roepen en vieren. Een marketeer zou superlatieven kunnen gebruiken om het over de beleving te hebben. We kunnen allemaal vaststellen dat het een leuk duwtje geeft aan ons Bruto Nationaal Geluk.
Zelfs in Belga Cafe (Washington DC) werd er gefeest
Bij de match België - Verenigde Staten had ik het gevoel dat er wederzijds respect was. De Belgen toonden respect voor de Amerikaanse doelman Howard, en de Amerikanen feliciteerden de Belgen.
De Ieperse sterbasketbalspeelster Emma Meesseman bij de Mystics (Washington DC) krijgt felicitaties (zie interview)
KLM speelde even in op de traditionele macho rivaliteit door "Adios" te tweeten na hun overwinning op de Mexicanen. Dat werd als bijzonder arrogant ervaren, en ontlokte een storm van protest. Een ferme communicatieblunder bleek.
Ik vond het hartverwarmend om te zien hoe Brussels Airlines de Amerikanen bedankte voor de spannende match via Twitter. De passagiers naar New York kregen zelfs elk doosje Belgische pralines. Dat was een veel intelligentere actie.
Op hetzelfde elan is er ondertussen een filmpje viraal verspreid dat excuses verstuurd van de Belgen naar de Argentijnen vanwege de nederlaag die ze beslist zouden ondergaan, maar waarin ook de wens wordt uitgedrukt om toch nog vrienden te blijven, bewijzend naar de heerlijke Argentijnse steak, de lekkere wijn en de gorgeous women.
Al het meeleven vind ik dan ook niet alleen leuk, in tijden waar landen, naties, regio's en deelstaten meer dan ooit tegen elkaar worden opgezet, vind ik het zelfs sociologisch relevant.
Ik hoop dat het ook de bedrijfswereld mag inspireren. Hoe vaak zie je niet dat mens ervan overtuigd zijn te moeten denken in termen van win-verlies? "Ik probeer te winnen door een zaak van mijn concurrent af te pakken." Je ziet ook dat mensen het soms moeilijk hebben om zich te profileren en om zich te positioneren doordat ze zich laten verblinden door "de tegenstander".
Je staat strategisch veel sterker als je gaat voor strategie waarbij je je focust op je klant en op hoe je die het best kunt helpen op een duurzame (en dus ook op een winstgevende) manier. Ik zie dat bedrijven nog nog te weinig luisteren naar die klant, en zo zelfs kansen laten liggen.
Tot slot vond ik het ook bijzonder leuk om te zien hoe een nieuwe en enthousiasmerende marketingstrategie van de nieuwe CEO van de voetbalbond, Steven Martens, in drie jaar tijd het merk Red Devils terug helemaal op de kaart heeft gezet.
Steven Martens
Hij liet een logo ontwerpen. Hij begon een campagne twee jaar geleden door gebruik te maken van de sociale media om de fans uit te dagen met weddenschappen. En hij eindigde met zo'n sterk merk, dat het Koning Boudewijnstadion helemaal vol zat bij een vriendschappelijke match.
Dit is een kanjer van een voobeeld van een win-winsituatie. Niet alleen maakt Martens hele gelukkige fans. Vandaag vechten de grote merken om te mogen sponsoren. Wat de voetbalorganisatie een pak meer middelen bezorgt.
In 2010 was het plaatje even anders. Toen verkondigde het kleine automerk Kia nog dat ze hun sponsorcontract opzegden "om strategische redenen". De hoofdsponsor werd bouwbedrijf Verhelst, wereldvermaard in Putte bij Mechelen en omliggende wijken.
Vandaag glunderen levensgrote foto's van de Rode Duivels in de indrukwekkende inkomhal van de Belgacom Towers in Brussel, wetende dat Belgacom, Telenet, Procter & Gamble en Unilever samen te top vier big spenders zijn op gebied van advertenties in België.
Ik denk nog geregeld aan het uitgangspunt van een boek over emotionele intelligentie. Het ging over waarneming en over het onderscheid tussen waarneming en interpretatie. "Ik zag hoe hij mij met een achterdochtige blik aankeek," is eigenlijk niet correct. "Ik zag je mij aankijken met opgetrokken wenkbrauwen," is correcter. Uit die waarneming (opgetrokken wenkbrauwen) kan een interpretatie volgen (achterdocht). Wat iemand anders voelt, kan ik nooit met zekerheid weten. Het enige wat ik zeker weet, is wat ik zelf voel.
Zit die auteur er niet boenk op? Het enige wat ik zeker weet, is wat ik voel. Daarna komt perceptie. Immers met mijn zintuigen krijg ik wel waarnemingen binnen, maar die zijn ook beperkt. Kijk naar al die prentjes over gezichtsbedrog. Wat wij denken te zien, stemt niet altijd overeen met de werkelijkheid. Een oog ziet maar op een heel klein puntje een scherp beeld, de rest is onscherp. Onze hersenen sturen onze oogballen, en aan de hand van de waarnemingen, maken onze hersenen een reconstructie van de werkelijkheid rondom ons.
Wat is die werkelijkheid? Vroeger dachten wij dat de zon en de sterren rond ons draaiden, later leerden wij dat de aarde een onwaarschijnlijk klein onderdeel is van een gigantisch universum. Misschien bestaan er wel een onwaarschijnlijk groot aantal universa. Horen wij - vanuit puur wetenschappelijk standpunt - niet bijzonder bescheiden te zijn? Misschien zijn onze waarnemingen in lange nog geen speldenkop van een ijsberg.
De mens leek de afgelopen 2.000 jaar de neiging te hebben om te denken dat grenzen van de kennis bijna waren bereikt. Newton kwam op de proppen met de wetten van de zwaartekracht. De fysica die we gebruiken om bruggen te bouwen, bleek 100 jaar geleden niet helemaal juist. Niet dat er bruggen gaan instorten. Maar de relativiteitstheorie leert ons dat we relevante afwijkingen kunnen meten als we met snelheden te maken hebben die de lichtsnelheid benaderen.
Wat is materie? Hoe is het opgebouwd? Hoe komt het aan zijn eigenschappen? Wat is tijd en ruimte? In de labo's van Cern (Genève) is er een nieuw wereldbeeld aan het groeien.
In het verleden probeerden mensen of instellingen verschillende keren om onderzoek tegen te houden op grond van religieuze redenen. Al begrijp ik niet goed waar de belediging zit: "Sorry God, ik denk dat U niet alleen een stukje grond hebt gecreëerd, met een zonnelamp, een maanlamp en wat sterretjes, maar... (slik) wij denken dat wij U tevens ook nog honderdmiljoenmiljard planeten, sterren enz hebt gemaakt." Waarom reageren wij zo?
Zelfs vernieuwende wetenschappers moeten soms heel wat overtuigingskracht aan boord leggen om met nieuwe wereldbeelden op de proppen te komen. Waarom?
Mensen die bedrijven reorganiseren kennen dat fenomeen. Mensen werpen weerstand op bij veranderingen. Daarom moet je aan change management doen bij bedrijfsreorganisaties.
Onze voorouders hadden ook last om te aanvaarden dat wij afstammen van een soort apen. Een wereldbeeld met "beschaafde" mensen, en "wilde" beesten, stond op de helling.
Ik stel mij eerder de vraag, wat is er nog dat wij allemaal niet kennen. Kan ik ergens een hint vinden? Is dat wat science fictionschrijvers drijft? Even out of the box een andere realiteit fantaseren? Gedachtenexperimenten opzetten?
Het enige wat is zeker ben, is wat ik voel, schreef de expert in emotionele intelligentie. Hierbij vraag ik mij ook af wat de relatie is tussen wat ik voel en de werkelijkheid. Exacte wetenschappers hebben de neiging om fysica de harde realiteit te noemen en alles wat met gevoel te maken heeft, noemen ze soft. Is het niet omgekeerd? Is mijn gevoelswereld niet de enige harde realiteit?
Ik neem even de tijd om een korte blog te schrijven. Bondigheid is namelijk niet vanzelfsprekend voor mensen die analytisch zijn.
Waarom? Wat schrijven managementboeken over analytische mensen? Je moet ze de volledige informatie bezorgen, inclusief details. Dat is geen theorie. Immers het zijn analytische mensen die patronen vinden. Zij vinden ook net dat gaatje in de logica dat tot een oplossing leidt. Een analist zegt pas iets zeker te weten als hij 100% zeker is. Letterlijk. Als hij 100% van het verhaal kent.
Vandaar, een analist wil jou graag zelf ook alles tot in detail uitleggen. Hij of zij wil jou die zekerheid geven. Of, hij of zij vreest dat je anders mogelijk net een puzzelstukje mist dat voor jou een sleutel kan zijn.
Op zondagmiddag 8 juni 2014 heb ik 14-18 De Musical gezien. Die vond plaats in de Nekkerhal in Mechelen. Ruim zes weken voordien hadden wij de tickets besteld. De voorstelling was zowat de eerste die toen nog niet uitverkocht was. De voorstelling leek zijn publiek dus gevonden te hebben.
In de media had ik al lovende woorden gehoord. De producent is Studio 100, dus dat betekent dat het vakwerk is, en dat het tot in de puntjes is afgewerkt. De cast is een topcast en het onderwerp leent zich tot sterke verhalen. Het is een productie waarvan je beslist veel mag verwachten.
Maar voldoet ze ook aan de verwachtingen? Op Facebook en Twitter zag ik geregeld berichten opduiken in de trant van "we gaan straks kijken." Dat is al een indicatie dat er veel volk naartoe gaat. Maar beantwoordt het ook aan de verwachtingen? Dat was mij niet helemaal duidelijk. Immers ik realiseerde mij onlangs dat ik weinig tot geen berichten heb gelezen nadat mijn Facebook- en Twittervrienden de voorstelling hadden gezien.
The proof is in the pudding. Tijd om deze pudding te proeven.
De imposante Nekkerhal
Dat het om een grote productie gaat die tot in de puntjes is verzorgd, zie je al wanneer je aankomt aan de Nekkerhal. Een legertje begeleiders wijst automobilisten vlot naar een plekje op de ruime parking.
De productie heeft de hele Nekkerhal ingepalmd, wat een imposant gebouw is. De ontvangstruimte beslaat het eerste derde van de hal. Er is veel plaats om te drinken en te eten. De volledige ruimte is stijlvol passend ingericht volgens het thema. Je kan er dus perfect met vrienden afspreken. Het is wel niet bpaald gratis. 3,33 euro voor een flesje water of voor een versgetapt Maespintje, is misschien niet echt een vriendenprijsje. Maar het is wel een plaats waar je al in de juiste stemming wordt gebracht.
Een grote ontvangstruimte
Enkele rekwisieten die in de èchte oorlog gebruikt werden.
Een half uur voor de voorstelling gingen de deuren open, en kon je plaats nemen op de ruime tribune. Er is plaats voor tweeduizend toeschouwers. Imposant. Ook hier verliep alles heel vlot.
Een blik op de trappen die naar de mobiele tribune leiden
Even na drieën, wanneer iedereen zat, begon de show. Zoals het een musical past, haalden de jongens en meisjes van Studio 100 bij de eerste scène al eens even alles uit de kast om ons al even stevig onder de indruk te brengen van wat ze te bieden hebben: een gigantische scène, een leger acteurs en figuranten, imposante decorelementen en een tribune die naar voor en naar achter schuift.
Over die tribune had ik al gelezen. Ik was er dan ook benieuwd naar. Wel, het is meer dan een gimmick. Het is zelfs een geniale vondst. Het werkt zo een beetje als wanneer je met een camera in- of uitzoomt. Of beter nog, alsof een camera beweegt van of naar het onderwerp. Dit geeft extra emotionele kracht aan de productie.
Was alles dan perfect? Dat vond ik nu ook weer niet. Het is wel een productie van internationaal topniveau, met een topcast en met prachtige muziek van Dirk Brossé. Ook is het decor wervelend en prachtig. Enkele keren zagen we adembenemend mooie tableaus.
Er spelen ook kinderen in mee. En wat had je verwacht van Studio 100? Ze spelen fantastisch mooi.
De akoestiek vond ik wat minder. Vooral bij de openingsscène. De muziek, de geluidseffecten, het klonk mij net iets te oorverdovend en chaotisch. Is het aan de hal te wijten? Misschien. Ook het inschuiven van de tribune maakt veel lawaai, dit heeft mij één keer gestoord, de andere keren viel dit niet op, en leek het te passen in de totale ervaring.
Gelukkig heeft Studio 100 ook twee camera's gehuurd bij de sympathieke Ludo Verboven van LVL Multimedia in Lummen. Het publiek dat niet vooraan zit, kon zo toch de acteurs in close-up zien. Immers de scène is gigantisch.
Een tweede minpuntje leek mij precies die grootte van de scène. Soms was er zoveel volk dat je toch even moest zoeken waar de eigenlijke actie nu plaats vond. Gelukkig waren er die twee camera's en je leert snel dat je het felst belichte stuk van de scène moet opzoeken.
Het stuk is ook niet altijd historisch accuraat. Maar ik kan heel goed begrijpen dat enkele keuzes hielpen om een verhaal te brengen dat meer impact heeft. Het gaat immers niet over de feitelijke details, maar om een evocatie van wat een oorlog mensen aandoet.
Zo is er een scène in 1916 die zich in werkelijkheid in 1914 heeft afgespeeld. Bij een trouwfeest zien we de bruid in een witte jurk, wat toen nog niet gebruikelijk was. En wat mij ook opviel: de taal die de twintigers in het stuk spreken is Standaard Nederlands af en toe doorspekt met een cool Engels woord. Ze spelen misschien soms net iets te cool en te hip.
Het is een musical. Dus er wordt gezongen. Bij sommige musicals gaan mijn tenen even krullen wanneer een acteur zijn tekst begint te zingen, in plaats van die gewoon uit te spreken. Hier heb ik dit niet gehad. Hier klopte het plaatje.
Ze noemen het ook een spektakelmusical. Het is een spectaculaire musical. Het decor verandert voortdurend, er rijden auto's en vrachtwagens over de scène en er stappen en lopen zelfs af en toe echte paarden. Het adjectief spektakel spreekt wellicht wel een groot publiek aan, maar voor sommigen doet het dan weer vrezen dat er teveel vuurwerk wordt gebruikt, en dat het stuk zelf aan vuurwerk mist. Dat is gelukkig niet zo.
Het stuk heeft mij verschillende keren erg aangegrepen. Toen ik buiten kwam, begreep ik ook waarom Facebook- en Twittervrienden niets meer hadden laten weten over de voorstelling. Ik was gewoon met verstomming geslagen.
Na de voorstelling hebben wij er nog even iets gedronken. Zo kon het publiek dat dringend weg wilde eerst naar buiten met de wagen aanschuiven. Toen wij vertrokken, hoefde je niet meer aan te schuiven.
We zagen toen wel hoe de Mechelse brandweer de hal natspoot. Er is binnen geen airconditioning. Kleed je dus licht tijdens warme namiddagvoorstellingen. Het was die namiddag goed warm buiten, en bijgevolg was het binnen ook goed warm, al vond ik het voor mij best wel draaglijk. Voor de acteurs, die vaak stevig aangekleed zijn, was het andere koek.
Het tijdelijke verblijf van de paarden.
Dat bevestigde althans Jo De Meyere. Bij het buitenrijden hebben wij even haltgehouden aan de verblijven van de paarden. Studio 100 heeft een kleine stal Parijse paarden gehuurd en tijdelijk naar Mechelen verhuisd.
Jo De Meyere komt tussen twee voorstellingen even op adem bij de paarden.
Toen stond opeens Jo De Meyere naast ons. Hij is generaal in het stuk, en zoals wij dit van hem gewoon zijn, deed hij dit met verve. Het was de eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij zag er veel minder patriarchaal uit, dan de rollen die hij de laatste jaren heeft neergezet. Hij zag er kleiner uit en fragieler, en ook empathischer. Heel open vertelde hij over het stuk. Je voelde het spelplezier nog nazinderen. Hij beaamde dat hij een bijzonder warm uniform droeg, "vooral de hoge col aan de hals is bijzonder warm," klonk het.
Hij uitte ook zijn zorg over zijn stem "ik gebruik wel technieken om die zo goed mogelijk te sparen, door voornamelijk vanuit de buik te ademen, maar je weet nooit dat ze het niet begeeft." Hij vroeg nog of wij van de pers waren. Daarop deed hij een kleine mededeling, die ik graag zal retweeten zodra ze naar de pers wordt gestuurd. ;-)
Ik vond het een spectaculaire musical. Soms bijzonder groots, soms ook bijzonder pakkend. Bovendien niet alleen imposant en adembenemend, tevens vind ik dat deze productie vandaag ook maatschappelijk en sociaal bijzonder relevant is.
Verkopen? Dat leek mij het saaiste werk ter wereld. Vroeger was ik meer met projectwerk bezig. Behalve cameraman, wilde ik uitvinder worden. Ik heb dan ook voor uitvinder gestudeerd, ingenieur:
Oplossingen zoeken voor problemen,
Nieuwe concepten bedenken en uitwerken,
Alleen, of samen met collega's.
Ik heb gekozen voor de computerwetenschappen. Ik kwam op IT-afdelingen terecht. Als IT'er kom je in contact met zowat iedereen binnen het bedrijf, want iedereen maakt tenslotte gebruik van IT. Ik moet bekennen dat ik met Sales niet zo hoog opliep.
Ik herinner mij één verkoper die soms heel laat afkwam met opdrachten voor IT, alhoewel hij al veel langer op de hoogte was van het werk dat gerealiseerd moest worden. Bovendien trof het mij ook dat hij ook niet voor de beste win-winsituatie ging.
Ik illustreer dit aan de hand van een voorbeeldje. Voor een logistiek project waarbij er etiketten op pakjes moesten geplakt worden, legde de verkoper uit aan zijn klant dat wij om het even wat op die etiketten konden drukken: logo's, barcodes, adressen, enz. Hij verkocht dit al een toegevoegde waarden maar eigenlijk zadelde hij zijn klant op met huiswerk: ontwerp uw etiket.
Daarna, kort voor de deadline, kwam hij naar IT met zijn opdracht. Dat was zonde, want wij hadden al programma's die etiketten drukten. Hij had beter aan zijn klant verkocht dat wij zijn etiket zouden ontwerpen op basis van onze ervaring. Zo verkochten wij meer toegevoegde waarde (onze ervaring met etiketontwerp), en er waren minder onkosten (we konden meer programmacode hergebruiken).
Verkopen leek mij saai en repetitief:
Hunt,
Convince,
Sell,
Repeat.
Bovendien leek het mij aan je energie te vreten omdat je eigenlijk meestal bot vangt. Ik had het gevoel dat er veel energie werd verspilt.
Maar je kan het ook anders zien.
Het zijn de verkopers die de projecten binnenhalen op een bedrijf.
Als verkoper bepaal je dus mee wat het bedrijf doet.
Als verkoper ben je ondernemer.
Bovendien
Mensen kopen graag.
Alleen, ze voelen zich niet graag bekocht.
Ik vind het bijzonder boeiend om op zoek te gaan naar nieuwe mensen die met media bezig zijn. Ik hoor graag hoe zij hun projecten realiseren en ik vind het bijzonder leuk als ik mee kan nadenken en mee technologie kan leveren.
Slechts na een minderheid van gesprekken volgt er een verkoop. Dat is geen mislukking, een gesprek is een actie om een relatie te onderhouden. Zelfs techneuten zullen het (h)erkennen, sociale contacten zijn een rijke bron van energie.
Bovendien, wanneer ik in een televisiestudio ben, voel ik chemie, en realiseer ik mij weer waarom ik het allemaal zo graag doe. Ik geniet ervan om mijn passie te kunnen delen met andere broadcast geeks bij mijn klanten.
Vroeger was ik ervan overtuigd dat de IT'ers het hardst en het meest werkten op een bedrijf. De mensen van Sales leken mij het minst te werken. Ondertussen heb ik dat laatste beeld heel sterk bijgesteld. Een goede offerte opstellen, daar kun je veel tijd in steken. Dat was een eerste onderschatting. Welke producten, welke merken, welke modellen moet ik voorstellen? Hoe kunnen wij dit configureren? Hoeveel manuur moet ik aanrekenen?
Er gaat veel tijd en energie naar productkennis. Die is ook heel belangrijk. Die moet je opbouwen en voortdurend bijspijkeren.
Ik stel vast dat heel wat verkopers overdag heel wat tijd steken voor klantencontact, en 's avonds veel tijd steken om de dossiers af te werken. Mensen in Operations zien vaak alleen dat eerste.
Salesmensen hebben dan weer soms het gevoel dat de mensen van Operations niet snel genoeg zijn en teveel weerstand opwerpen.
Hier denk ik dat het verhaal niet zwart-wit is. Salesmensen zijn vaak de gangmakers. Zij moeten soms snel keuzes maken en beslissingen nemen. De weerstand, is soms de natuurlijke weerstand die wij allemaal hebben wanneer wij met verandering geconfronteerd worden. Soms is er nood aan change management, moet je Operations begeleiden bij het aanpassen aan nieuwe situaties.
Een verkoper kan het zich dikwijls door tijdsdruk niet permitteren om alle details uit te pluizen. Bij Operations worden die details opeens wel belangrijk. Het kan het verschil zijn tussen een werkende oplossing en mank lopend project. Het kan het verschil zijn tussen winst en verlies. Bij Operations hebben ze zeker niet altijd ongelijk.
Als ik met een nieuw project begin, maak ik er dan ook een punt van om ook mijn technische collega's er minstens even bij te betrekken. Zo merk ik dat er veel meer betrokkenheid is wanneer ik ze nodig heb voor technisch advies. En het valt mij ook op dat ze veel sneller met een glimlach aan een nieuw gewonnen project beginnen.
Op zondag 25 mei 2014 vond de moeder der verkiezingen plaats in België. Op die dag gingen we met z'n allen nieuwe vertegenwoordigers kiezen voor onze parlementen op Vlaams niveau, op Belgische niveau en op Europees niveau. Voor journalisten en media een zeer drukke dag, maar wel een dag om duimen en vingers af te likken.
In Vlaanderen zetten de twee grootste televisiezenders elk hun topankers in voor verkiezingsmarathonprogramma's. De openbare omroep VRT startte om 12 uur op Eén met Martine Tanghe. De commerciële omroep Medialaan zond al een eerste keer uit om 9 uur met in de pilootstoel Stef Wauters.
VRT Nieuws verhuisde met een horde redacteuren naar het Vlaams Parlement. Van daaruit maakte een team van 100 à 200 mannen en vrouwen een uitzending. Hierbij werd de VRT-regiewagen HD01 ingezet. Deze wagen is een wagen die bij Videohouse wordt geleased. Bijgevolg was er ook heel wat volk van Videohouse van de partij.
Om de verkiezingsresultaten te visualiseren, huurde VRT Eurogrip. Eurogrip wordt regelmatig ingehuurd bij de Vlaamse en buitenlands media voor hun kranen. Sinds kort biedt Eurogrip de nodige hardware om augmented reality aan beelden toe te voegen. Zo ook voor VRT in het Vlaams Parlement.
Concreet houdt dat in dat met het materiaal van Eurogrip balkjes met verkiezingsresultaten konden gevisualiseerd worden die echt leken voor de presentator te staan. Augmented reality wil eigenlijk zeggen: we verrijken het oorspronkelijk beeld met Ivan De Vadder door er grafiek aan toe te voegen. Wat is er zo speciaal aan? Bestond dit vroeger al niet?
Vroeger kon je ook al grafiek aan beeld toevoegen. Maar wel met één heel groot verschil: de camera mocht niet bewegen, nu wel. Eurogrip verhuurt de hardware om te meten in welke positie een camera zich bevindt. Die positie wordt samen met de gegevens over lens (zoom en scherptestelling) doorgestuurd naar een computer. Die computer kan dan de grafiek genereren gezien vanuit het juiste perspectief en met de juiste scherptestelling. Vermits de verkiezingsresultaten in 3d-grafiek werden gegooid, zagen die resultaten er ook uit als echte 3d-balkjes. Die 3d-illusie werd versterkt door de camera (op een kraan) zachtjes te bewegen.
Een bewegende camera laat dus niet alleen toe om letterlijk op bepaalde resultaten in te zoomen, een zachte beweging maakt voor je ogen ook beter duidelijk wat vooraan en achteraan ligt.
Ook VTM was in het Parlement. Dany Verstraeten was er de lokale anker. Videohouse heeft hier haar nieuwste regiewagen voor het eerst ingezet. VTM kreeg dus de primeur.
Bij VTM was de pièce-de-résistance een grote gebogen HD-videowall, gehuurd bij DB Video. Die stond opgesteld in de redactie. met de rug ongeveer naar de rug van het nieuwsdecor.
Wat was hier de innovatie? Precies het inzetten van de led-technologie. Tot voor kort waren leds veel te groot. Led-walls zien er wel goed uit als je ze van ver bekijkt, maar bij het inzoomen zie al snel de beperking van de beeldscherpte. Hier waren de leds amper 3 mm groot. Hierdoor kon een camera ook inzoomen op deelresultaten.
Ook de interactieve grafiek op die led-wall getoond werd, was van topniveau.
In het Vlaams Parlement was er nog ander volk. RTL had DB Video ingehuurd. Zij hadden een regie in flightcases geïnstalleerd.
De West-Vlaamse omroepen Focus-WTV waren er met twee journalistenteams. Het productiebedrijf rond Focus-WTV, Picstory gaf dan ook de nodige ondersteuning.
De grote drukte rond het Vlaams Parlement stond in schril contrast met de stilte rond het federaal parlement. Het ligt wel vlakbij het Vlaams parlement, maar daar was geen kat te bespeuren.
Aan het hoofdkwartier van de Parti Socialiste, stond er ook weer een kolonne zendwagens voor VTM (Space Lynx), RTL (Headline News) en RTBF. Wat later kwamen er ook nog twee motoren met rugzakjournalisten. VTM en RTL hadden zo nog een extra camera die via gsm-technologie een rechtreekse verbinding konden maken wanneer Elio Di Rupo er zijn intrede deed. Die rugzaktechnologie werd geleverd door Anyvision Media Services.
Die rugzaktechnologie liet toe toe om politici live te volgen terwijl ze met de auto reden.
Behalve VTM en RTL, huurden ook TV Oost (Sint-Niklaas) en TV Limburg BE zo'n mobiele zendpakketten bij Anyvision Media Services.
Aan het Europees Parlement was er ook bedrijvigheid. DB Video was al maanden bezig met producties rond de verkiezingen voor het Parlement. Op de dag van de verkiezingen stond het zwaarste geschut van DB dan ook daar opgesteld.
Voor de Vlaamse media was het een bijzonder drukke dag met veel rechtstreekse interventies vanuit tientallen locaties. Een hele organisatie.
Als leverancier van broadcasttechnologie was het voor ons echter een rustige dag. Ons werk (het leveren van technologie) was al maanden voordien gebeurd. Het was mooi weer, dus een uitgelezen kans om een motortochtje te maken langsheen alle grote mediabedrijvigheid. Voor een fotoverslagje: klik hier.
Google heeft een nieuwe feature: Verhalen. Het is eigenlijk een uitbreiding van Foto's bij Google+. En ik vind het ook leuk en interessant.
Ik zag deze nieuwe optie voor het eerst toen ik een nieuwe blog wilde schrijven. Op 25 mei 2014, de dag van de verkiezingen heb ik een motortochtje gemaakt. Ik reed langs de belangrijkste omroepen, het Vlaams parlement en het hoofdkwartier van de PS. Onderweg had ik de gelegenheid om heel wat foto's te maken. Uiteindelijk heb ik besloten om ook een beeldverhaal te maken in Google Verhalen.
Foto's neem ik voornamelijk met mijn smartphone. Immers, dat gaat heel gemakkelijk en vlot en voor publicatie op een scherm of op een website is de kwaliteit excellent. Om de foto's bij te houden, heb ik mijn smartphone zo ingesteld dat alle foto's opgeladen worden bij Google Foto's. Zo heb ik telkens ook een back-up.
Vermits ik veel foto's maak, zet ik ze in Albums. Zoals bij heel wat foto-websites of foto-archiefprogramma's, kan je zo foto's die bij elkaar horen, ook bij elkaar groeperen.
Bij het concept Albums zitten er mij echter twee dingen dwars:
Vermits ik heel veel foto's heb, riskeer ik uiteindelijk ook veel albums te hebben, tenzij ik slechts een beperkt aantal albums maak die dan weer elk zeer veel foto's bevatten. Dit zou opgelost kunnen worden indien je in een album ook een andere album zou kunnen creëren. En zo zou je al je foto's hiërarchisch kunnen ordenen, zoals bij folders op een pc.
Ik wil graag alle foto's die bij elkaar horen in dezelfde album zetten. Maar dan wil ik die niet zomaar delen. Immers niet alle foto's zijn even geslaagd. En soms neem ik ook een reeks foto's die sterk op elkaar lijken. Als ik een album wil delen, dan wil een verzameling tonen van de sterkste foto's.
Voor het eerste probleem is er nog geen oplossing. Al denk ik dat die er in de komende jaren wel moet komen. Immers, ik zal beslist niet de enige zijn met een stilaan aanzwellende collectie digitale foto's.
Voor het tweede probleem heeft Google een fantastische oplossing bedacht. Naast Albums, zijn er nu ook Verhalen! Een verhaal is precies een selectie foto's uit een album. Zo kan ik al mijn origineel fotomateriaal nog bijhouden in Albums, maar toon ik het beste in een Verhaal.
Bovendien stelt Google dat ook nog op een leuke en interactieve manier voor. Zo kan ik een beeldverhaal maken.
Om het mij gemakkelijk te maken, heeft Google mij automatisch zelf al tientallen verhalen voorgesteld op basis van tijd, datum en locatie. Ik kan deze verhalen al onmiddellijk delen. Maar ik kan ze ook eerst aanpassen.
Heb je zelf foto's bij Google Photo? Kijk dan .onder "Meer" naar "Verhalen"
Hier mijn fotoverslag over mijn motortochtje langs de Vlaamse media bij de verkiezingen: https://plus.google.com/110812973930798430600/stories/f86f3a0b-75ca-38f9-835e-e04e7122f49a14635d9d2b0/1?authkey
Smartphone > Google Foto's > Google Albums > Verhalen
Dè hoogmis voor televisiezendertechnologie vindt jaarlijks plaats tijdens de eerste helft van april in Las Vegas. Dit jaar opende de NAB Show haar deuren op maandag 7 april tot de volgende vrijdagmiddag 10 april 2014. Zoals steeds vond deze beurs plaats in het Las Vegas Convention Center. Dit jaar ben ik er voor het eerst naar toe geweest.
In 2000 was ik wel al eens een etmaal in Las Vegas geweest. De stad heeft een eenvoudige structuur: er is één lange hoofdweg, "The Strip" genaamd. Langs die weg liggen extravante extra-large hotels, allemaal met casino's. Aan het uiteinde ligt de luchthaven.
Elk van die hotels hebben een thema. Het Caesars Palace, wil je doen geloven dat je in Oud-Romeinse straatjes wandelt, het Luxor Hotel heeft de vorm van een piramide, Paris heeft een verkleinde kopie van de Eiffeltoren enz. Alles is op grote schaal gebouwd. Hotels kunnen duizenden gasten ontvangen, wat de stad ideaal maakt om grote congressen te organiseren.
Veertien jaar geleden was mij de kitsch opgevallen. De casino's vond ik gewoon lelijk: allemaal gokmachines en klatergoud. Nu ben ik even door de nieuwe hotels Encore en Wynn gestapt. Daar zag ik al een poging om casino's en attracties stijlvoller in te kleden. Dat mocht ook wel, kostprijs voor Encore: 2.5 miljard dollar. Anderzijds viel mij ook een enorme verlaten bouwwerf op aan de andere kant van de straat. Die ligt blijkbaar al enkele jaren stil. De crisis heeft hier duidelijk hard toegeslagen. Naar verluidt is er sinds vorig jaar weer een remonte.
Las Vegas is een waanzinnige stad: een half miljoen mensen, midden in de woestijn! Wat een verspilling aan energie voor al die airconditionings! En wat een verspilling aan drinkwater!
Las Vegas wordt ook Sin City genoemd, de hoofdstad van de zonde. De casino's proberen een gat te slaan in je portemonnee, maar op allerlei andere manieren probeert de stad in te spelen op lust en vertier. Het is ook een stad van seks en drugs
.
Lekker en goed (begrijp ook: gezond) dineren, is moeilijk. In het straatbeeld zie je veel jonge mensen met serieus overwicht. Een goed restaurant vinden dat je cholesterolspiegel niet aanvalt, is een hele uitdaging.
Las Vegas huisvest ook heel wat gepensioneerden. Mensen gaan er wonen om de warmte op te zoeken. De casino's regelen gratis vervoer.
Ik zat niet echt in de flow toen ik er was. Als ik vrouwen of mannen van alle leeftijden zie staren of hangen aan die machines, dan ontgaat mij toch de fun van het hele gebeuren. Het ligt wellicht ook aan mij, spelen met geld vind ik zo onbegrijpelijk.
Bij mij lag de focus op het bezoek aan NAB. Daar zie je de laatste evoluties en trends op gebied van broadcast technologie en je ontmoet er ook alle mensen die er mee bezig zijn. En dat vond ik wel bijzonder leuk.
