Eergisteren heb ik weer genoten van Alleen Elvis blijft bestaan op Canvas. Er was een rustig gesprek met Wim Willaert, de muzikant en acteur die vooral wereldberoemd geworden is in Vlaanderen met zijn rol van Frank Welvaert in de serie Eigen Kweek (Eén, VRT), waar hij zijn Filipijnse vriendin laat kennismaken met hagelslag en Vlaamse benaming "muizenstrontjes" iets te letterlijk vertaalt als "mouse shit".
Het was weer een inspirerend gesprek. Een gesprek met Wim interesseerde mij, omdat ik al eerder begrepen had dat hij niet het soort acteur is dat zich een sterrenaura rond zich probeert te kweken. Maar ondanks zijn succes blijft hij de dingen doen die hij vroeger ook deed. Bovendien zijn wij ongeveer leeftijdsgenoten.
Ik onthou dat Wim een gevoelsmens is. Hij leeft met passie en hij leeft van de liefde. Als ingenieur heb ik een denk-DNA. Op de psychologische testen van Meyers-Briggs (MBTI) word ik bij de categorie denk-mensen gezet. Ik merk dat de weg die mijn gevoel mij aangeeft, vaak de juiste is. Ik denk dat het daarom is dat ik geïnteresseerd ben om toe zien hoe gevoelsmensen hun leven leiden.
Blaise Pascal schreef "Le cœur a ses raisons que la raison ne connaît point" ("Het hart heeft zijn redenen waar de rede niets van afweet."). Dat is ook de indruk die ik heb. Mijn gevoel (is dat intuïtie?) lijkt uit een veel groter kennisvat te tappen dan de ratio.
Gebruik je keuzes om keuzes te maken, en gebruik rede om te analyseren. Is dat niet de weg die visionaire ondernemers volgen? De keuzes die ik maak door mijn gevoel te volgen zijn vaak niet alleen veel juister zijn, Ze zijn ook beter. Ze zijn beter voor mijn geluk, en ik leef mijn leven ook intenser.
De rede kan prachtige ideeën kapotredeneren. Ik vraag mij dan ook af of de wereld er niet een heel stuk mooier uit zou zien indien wij allemaal meer ons gevoel zouden volgen. Ik denk dat wij met rede foute situaties in stand houden, en dat die rede een weg naar een veel meer harmonieuze maatschappij in de weg staat waar iedereen een plekje heeft.
Een ode aan gevoel, is misschien een ode aan onze rechterhersenhelft. Of een ode aan de (onderschatte?) kracht van ons onderbewustzijn. Of misschien is het ook een ode aan intuïtie. Wat dat ook moge betekenen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten