In de media had ik al lovende woorden gehoord. De producent is Studio 100, dus dat betekent dat het vakwerk is, en dat het tot in de puntjes is afgewerkt. De cast is een topcast en het onderwerp leent zich tot sterke verhalen. Het is een productie waarvan je beslist veel mag verwachten.
Maar voldoet ze ook aan de verwachtingen? Op Facebook en Twitter zag ik geregeld berichten opduiken in de trant van "we gaan straks kijken." Dat is al een indicatie dat er veel volk naartoe gaat. Maar beantwoordt het ook aan de verwachtingen? Dat was mij niet helemaal duidelijk. Immers ik realiseerde mij onlangs dat ik weinig tot geen berichten heb gelezen nadat mijn Facebook- en Twittervrienden de voorstelling hadden gezien.
The proof is in the pudding. Tijd om deze pudding te proeven.
 |
| De imposante Nekkerhal |
Dat het om een grote productie gaat die tot in de puntjes is verzorgd, zie je al wanneer je aankomt aan de Nekkerhal. Een legertje begeleiders wijst automobilisten vlot naar een plekje op de ruime parking.
De productie heeft de hele Nekkerhal ingepalmd, wat een imposant gebouw is. De ontvangstruimte beslaat het eerste derde van de hal. Er is veel plaats om te drinken en te eten. De volledige ruimte is stijlvol passend ingericht volgens het thema. Je kan er dus perfect met vrienden afspreken. Het is wel niet bpaald gratis. 3,33 euro voor een flesje water of voor een versgetapt Maespintje, is misschien niet echt een vriendenprijsje. Maar het is wel een plaats waar je al in de juiste stemming wordt gebracht.
 |
| Een grote ontvangstruimte |
 |
| Enkele rekwisieten die in de èchte oorlog gebruikt werden. |
Een half uur voor de voorstelling gingen de deuren open, en kon je plaats nemen op de ruime tribune. Er is plaats voor tweeduizend toeschouwers. Imposant. Ook hier verliep alles heel vlot.
 |
| Een blik op de trappen die naar de mobiele tribune leiden |
Even na drieën, wanneer iedereen zat, begon de show. Zoals het een musical past, haalden de jongens en meisjes van Studio 100 bij de eerste scène al eens even alles uit de kast om ons al even stevig onder de indruk te brengen van wat ze te bieden hebben: een gigantische scène, een leger acteurs en figuranten, imposante decorelementen en een tribune die naar voor en naar achter schuift.
Over die tribune had ik al gelezen. Ik was er dan ook benieuwd naar. Wel, het is meer dan een gimmick. Het is zelfs een geniale vondst. Het werkt zo een beetje als wanneer je met een camera in- of uitzoomt. Of beter nog, alsof een camera beweegt van of naar het onderwerp. Dit geeft extra emotionele kracht aan de productie.
Was alles dan perfect? Dat vond ik nu ook weer niet. Het is wel een productie van internationaal topniveau, met een topcast en met prachtige muziek van Dirk Brossé. Ook is het decor wervelend en prachtig. Enkele keren zagen we adembenemend mooie tableaus.
Er spelen ook kinderen in mee. En wat had je verwacht van Studio 100? Ze spelen fantastisch mooi.
De akoestiek vond ik wat minder. Vooral bij de openingsscène. De muziek, de geluidseffecten, het klonk mij net iets te oorverdovend en chaotisch. Is het aan de hal te wijten? Misschien. Ook het inschuiven van de tribune maakt veel lawaai, dit heeft mij één keer gestoord, de andere keren viel dit niet op, en leek het te passen in de totale ervaring.
Gelukkig heeft Studio 100 ook twee camera's gehuurd bij de sympathieke Ludo Verboven van LVL Multimedia in Lummen. Het publiek dat niet vooraan zit, kon zo toch de acteurs in close-up zien. Immers de scène is gigantisch.
Een tweede minpuntje leek mij precies die grootte van de scène. Soms was er zoveel volk dat je toch even moest zoeken waar de eigenlijke actie nu plaats vond. Gelukkig waren er die twee camera's en je leert snel dat je het felst belichte stuk van de scène moet opzoeken.
Het stuk is ook niet altijd historisch accuraat. Maar ik kan heel goed begrijpen dat enkele keuzes hielpen om een verhaal te brengen dat meer impact heeft. Het gaat immers niet over de feitelijke details, maar om een evocatie van wat een oorlog mensen aandoet.
Zo is er een scène in 1916 die zich in werkelijkheid in 1914 heeft afgespeeld. Bij een trouwfeest zien we de bruid in een witte jurk, wat toen nog niet gebruikelijk was. En wat mij ook opviel: de taal die de twintigers in het stuk spreken is Standaard Nederlands af en toe doorspekt met een cool Engels woord. Ze spelen misschien soms net iets te cool en te hip.
Het is een musical. Dus er wordt gezongen. Bij sommige musicals gaan mijn tenen even krullen wanneer een acteur zijn tekst begint te zingen, in plaats van die gewoon uit te spreken. Hier heb ik dit niet gehad. Hier klopte het plaatje.
Ze noemen het ook een spektakelmusical. Het is een spectaculaire musical. Het decor verandert voortdurend, er rijden auto's en vrachtwagens over de scène en er stappen en lopen zelfs af en toe echte paarden. Het adjectief spektakel spreekt wellicht wel een groot publiek aan, maar voor sommigen doet het dan weer vrezen dat er teveel vuurwerk wordt gebruikt, en dat het stuk zelf aan vuurwerk mist. Dat is gelukkig niet zo.
Het stuk heeft mij verschillende keren erg aangegrepen. Toen ik buiten kwam, begreep ik ook waarom Facebook- en Twittervrienden niets meer hadden laten weten over de voorstelling. Ik was gewoon met verstomming geslagen.
Ik heb al eerder geschreven dat wij als Vlamingen sterk zijn in het creëren van content. Dit is weer eens een bevestiging hiervan. (zie ook http://marcvandenbrande.blogspot.be/2013/06/vlaanderen-sterk-in-creatieve-content.html)
Na de voorstelling hebben wij er nog even iets gedronken. Zo kon het publiek dat dringend weg wilde eerst naar buiten met de wagen aanschuiven. Toen wij vertrokken, hoefde je niet meer aan te schuiven.
We zagen toen wel hoe de Mechelse brandweer de hal natspoot. Er is binnen geen airconditioning. Kleed je dus licht tijdens warme namiddagvoorstellingen. Het was die namiddag goed warm buiten, en bijgevolg was het binnen ook goed warm, al vond ik het voor mij best wel draaglijk. Voor de acteurs, die vaak stevig aangekleed zijn, was het andere koek.
 |
| Het tijdelijke verblijf van de paarden. |
Dat bevestigde althans Jo De Meyere. Bij het buitenrijden hebben wij even haltgehouden aan de verblijven van de paarden. Studio 100 heeft een kleine stal Parijse paarden gehuurd en tijdelijk naar Mechelen verhuisd.
 |
| Jo De Meyere komt tussen twee voorstellingen even op adem bij de paarden. |
Toen stond opeens Jo De Meyere naast ons. Hij is generaal in het stuk, en zoals wij dit van hem gewoon zijn, deed hij dit met verve. Het was de eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij zag er veel minder patriarchaal uit, dan de rollen die hij de laatste jaren heeft neergezet. Hij zag er kleiner uit en fragieler, en ook empathischer. Heel open vertelde hij over het stuk. Je voelde het spelplezier nog nazinderen. Hij beaamde dat hij een bijzonder warm uniform droeg, "vooral de hoge col aan de hals is bijzonder warm," klonk het.
Hij uitte ook zijn zorg over zijn stem "ik gebruik wel technieken om die zo goed mogelijk te sparen, door voornamelijk vanuit de buik te ademen, maar je weet nooit dat ze het niet begeeft." Hij vroeg nog of wij van de pers waren. Daarop deed hij een kleine mededeling, die ik graag zal retweeten zodra ze naar de pers wordt gestuurd. ;-)
Ik vond het een spectaculaire musical. Soms bijzonder groots, soms ook bijzonder pakkend. Bovendien niet alleen imposant en adembenemend, tevens vind ik dat deze productie vandaag ook maatschappelijk en sociaal bijzonder relevant is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten