Zon, Q-music en live productie. Een onvergetelijk mooie dag in juli

Wat een onvergetelijke dag, vorige vrijdag 25 juli 2014. Je hebt van die dagen dat het wat tegenzit of dat de dingen moeilijker gaan. Maar soms heb je ook meevallers. Vorige vrijdag was een uitzonderlijke meevaller om nooit meer te vergeten.

Voor zij die niet veel tijd hebben, eerst een samenvatting:

• Zalig opgestaan en rustig aan de dag begonnen
• Ilse van de luchthaven opgehaald, en daarna nog even bij Studiotech binnengesprongen
• Naar Q-music in Oostende gereden
• Terugzien Chris Umé, volgen achter de schermen
• Cameraman geweest op het podium voor het liveprogramma Que Pasa van 21 tot 23 uur 
• De dag afgesloten met gin-tonic en een bijzonder leuk gesprek met dj Peter Verhoeven

Wakker worden

Een paar weken geleden had ik besloten om die dag vrij te nemen. De dag begon rustig om acht uur met een stralende zon. Ik genoot ervan in de voormiddag terwijl ik enkele kleine huishuidelijke taken uitvoerde. Het was ook ideaal weer om de bedlinnen te wassen en buiten in de zon te drogen. Poezen Suske en Wiske hielden mij graag gezelschap. Wiske, altijd paraat om een lekker hapje in ontvangst te nemen, en Suske kwam af en toe eens met haar kopje tegen mijn been vragen om een kleine knuffel.

Ook heb ik even quality time uitgetrokken voor Miep Konijn. Ik ben even bij haar in het hok komen zitten voor een gesprekje en ze smulde ook van de bloemkoolblaadjes en het brood dat ik bij had. Wist je trouwens dat konijnen ook geluid maken? Onze Miep zoemt. Het is heel stilletjes, maar het klinkt net als een vlieg. Zmmm! Zmmm!

Onze Miep zoemde, knabbelde en maakte rondjes in haar woonst. Een plezier om te zien. Die kleine leuke dingen, zijn dat niet de juweeltjes van de dag?

Naar Brussel

Rond elf uur vertrok ik richting Brussel. Ik wilde nog een paar dingen met enkele collega's afspreken bij Studiotech, zodat zeker was dat een aantal projecten de juiste opvolging kregen. Echter onderweg kreeg ik telefoon van mijn vrouw, Ilse. Ze was een half uur vroeger geland uit Washington DC dan gepland. Ik ben dan maar eerst naar Zaventem - Brussels Airport gereden. De timing was perfect.

Ik blij dat Ilse weer thuis is. De vlucht was ook heel goed meegevallen, en ik hoorde Ilse zeggen dat ze zo genoten had van de film die ze onderweg had gezien. The Grand Budapest Hotel zet op een onwaarschijnlijk mooie manier personages neer. (De trailer heeft mij overtuigd. Zie hier)

Daarna ben ik nog even doorgereden naar Studiotech, waar ik onmiddellijk de collega's aantrof die ik zocht, en die mij dan ook konden verzekeren dat mijn projecten de nodige aandacht zouden krijgen.

Toen we even later thuis kwamen, genoten we eerst van een slaatje en yoghurt (puur, wit, zuiver, ongesuikerd: heerlijk). En dit terwijl de zon nog altijd prachtig scheen in de tuin.

Terwijl Ilse een douche had genomen, had ik het bed opgemaakt met de zongedroogde lakens. Zo kon Ilse wat bekomen van de jet lag en van de korte nacht met de geur van de tuin.

Naar Q-music in Oostende

Ondertussen waren er wolken komen opzetten. Ik besloot toch de motor te nemen om een tochtje te maken naar Oostende. Deze zomer wilde ik er eindelijk werk van maken om de installatie van popradio Q-music te gaan bekijken. Een foto van buurjongen en freelance videoredacteur Bert Borremans had mij geïnspireerd.

In mijn motorhelm zit een radio. Ik luisterde onderweg natuurlijk naar Q-music, die de hele dag vanuit Oostende uitzond. Zoals het een popradio betaamt, klinken de dj's er natuurlijk ongelooflijk enthousiast. Dat hoort uiteraard zo.

Ondertussen was de hemel grijs geworden. In Duffel had ik over een nat wegdek gereden. Ik zou wel eens enkele regenbuien kunnen tegenkomen. "In Oostende schijnt de zon," klonk het. Oostende was de plaats met de gelukkigste mensen, en toevallig ook het mooiste weer van het land. Was dat nu niet een beetje overdreven?

Onderweg had ik geluk de regenbuien bleven uit. Maar toen ik de kuststreek begon te naderen, zo ongeveer vanaf Brugge, werd de sfeer anders. Geen grijze wolken meer. Enkel wat hoge wolken. Oostende had inderdaad ongeveer het beste weer van het land.

Ik zette mijn motor vlakbij Casino-Kursaal Oostende. De jas en de motorbroek gingen in de koffer, en in motorboots, jeans en t-shirt stapte ik naar de dijk, vanwaar je al snel het Love The Summer logo ziet op het strand.

Vermits ik geboren en opgegroeid ben twintig kilometer dieper in het binnenland, zoek ik de zee nooit op in het toeristisch seizoen. Maar de sfeer was er super. Fijn weertje, wel wat toeristen, maar niet teveel.

Door het zand stapte ik richting Q-music. Ik zocht naar het "beach house". Ik verwachtte een studio in een container met daarrond wat stoeltjes. Zo'n groot uitgevallen strandcabine vond ik niet. Wel zag ik een "beach ville", een dorp. Q-music is hier al het tiende jaar, en jaar na jaar gegroeid.De luisteraar ontmoeten en verwennen, dat is duidelijk het doel.

In de studio vroeg ik aan een promo-meisje of Rudi of Jan er niet waren. "Jan is er vandaag niet. Rudi ga ik even zoeken," antwoordt ze. Ik volg haar naar de technische ruimte. Rudi bleek even weg. Maar terwijl wij daar rondkeken, sprak iemand mij aan. "Ik ken u!" zei hij. Ik moest even nadenken, en toen begon het mij te dagen.

Natuurlijk, het was Chris Umé, de man die alle filmpjes maakt voor de Q-music website. We hebben elkaar twee jaar geleden ontmoet in Neerpelt toen wij allebei als vrijwilliger insprongen bij het videoteam tijdens het grote internationale kinderkorenfestival.

Dat weerzien was een bijzonder leuke verrassing. Alleen, we waren wel elkaars namen vergeten. Op zich is dat niet erg natuurlijk. Waarom doen mensen daar altijd zo druk over omdat ze een naam vergeten zijn? Maar in dit geval leidde het wel tot een grappige situatie wat later die avond. Toen we even testopnames maakten en ik oortjes in had, hoorde ik Chris steeds maar instructies geven aan een zeker Michel. En ik had de indruk dat die Michel de instructies niet goed opvolgde. Bleek... inderdaad. Heel grappig.

Ik kwam gelukkig net op een rustiger moment aan, zodat ik even met Chris kon praten, en kennismaken met enkele andere medewerkers. Straks zouden ze aan de voorbereiding beginnen van de captatie van Que Pasa Party. Dat is een optreden op het podium, waar heel wat luisteraars op afkomen. Het programma wordt live uitgezonden op de radio. En net zoals alle andere programma's, kan je ze ook zien bij Telenet op het digitaal tv-kanaal 39 en via de website q-music.be/live.

Chris toonde mij een deel van de technische installatie, waaronder ook de regie voor de tv-beelden. Hij toonde mij hoe die geprogrammeerd was. Zo is er een applicatie die luisteraars toelaat om even in beeld te komen terwijl ze naar de camera wuiven. Bezoekers drukken op een zogenaamde wuifknop in de studio, ze zien dan gedurende 45 seconden een aftelklokje, zodat haarlokken, lintjes of kraagjes nog even de juiste vorm kunnen leggen. En dan is het zo ver: vijf seconden live op Q-music Televisie!

Wat later kwam Thomas er ook bij. Thomas is een jonge twintiger uit Mechelen die op vrijdag cameraman is bij Que Pasa. Er wordt normaal met een Sony EX1-camera gefilmd. Dat is een compacte HD-handcamera. Ideaal voor filmpjes op Q-music. Ik zag ook een grotere camera, een schoudercamera, het model dat typisch voor het nieuws wordt gebruikt. Er zat een zender op. De camera was gehuurd om een loopwedstrijd op zwemvliezen in beeld te brengen twee dagen later, op zondagnamiddag.

We praatten wat over de camera, wij bekeken het toestel, en voor wij het wisten, waren wij het al aan het testen. Zo'n grote draadloze camera is natuurlijk veel meer fun. Ik legde Thomas de knopjes uit, en wat later waren wij al aan het testen.

Rudi, die de technisch verantwoordelijke is, was ondertussen al een tijdje aangekomen, en hij was al volop bezig met de voorbereiding van de Que Pasa Party. Hij keek ook mee naar de testen van de draadloze camera. Het Q-team besloot om die mee in te zetten. Thomas ging dan wel even moeten wisselen van camera. De presentaties aan het podium zouden met de compacte camera worden gefilmd en de draadloze camera zou ingezet worden om tussen het volk te gaan filmen.

Ik denk dat Thomas bijzonder blij was om met zo'n kanjer te mogen filmen.

Ik was blij dat ik mij wat in die bende kon integreren zonder in de weg te lopen. Rond halfnegen werd Thomas naar het podium geroepen om daar met die compacte camera te gaan filmen. Ik was toen bij hem, en ik nam de draadloze camera over. Ik dacht, ik loop maar mee, ik ga proberen ook wat mooie beeldjes te maken. Dat leek mij veel nuttiger dan naar Chris te stappen, want hij was aan het regisseren.

Sean Dhondt bracht er met zijn band Manoevres de song Mad World. Thomas stond recht voor Sean, en hij leek dan ook vooral beeld van hem te maken. Ik probeerde beelden te maken die wat complementair waren. Van de gitarist, bijvoorbeeld. of een close-up van de handen van Sean terwijl hij met slagwerk bezig was. Of het echt nuttig was hoopte ik wel, maar ik wist het wel niet, want ik had geen oortjes in.

Dat het beeld nuttig was, zag ik aan de lacht van Chris, toen wij weer van antenne waren.

"Of ik zin had om ook te filmen?" Of ik nu eerst de vraag heb gesteld of niet, dat weet ik niet meer, maar twintig minuten later stond ik op het podium met de EX1, deze keer mèt oortjes.

Bericht door Marc Vandenbrande.

Ik had er de tijd van mijn leven. Je moet namelijk weten dat ik cameraman wilde worden toen mijn vriendjes voetballer of coureur wilden worden. Ondertussen heb ik al verschillende keren aan een captatie kunnen meewerken, en deze keer voelde het opnieuw helemaal zoals ik het mij toen voorstelde.

Ik kon ook wel leuke beelden maken. In de tweet hieronder, zie je een beeld van de twee dj's samen.

Waar is da #QuePasa feestje ?? #QBeachHouse met @Doublepleasure, @Verhoeven_Peter @vincentvangeel en @Eline_De_Munck pic.twitter.com/XYyq4PbTP4
— Pascal De Backer (@Fan_of_QmusicBe) 25 juli 2014

"Wauw, dat is het mooiste beeld van de avond," hoorde ik Chris zeggen toen ik een danseres voor het eerst in beeld nam. Dank zij de oortjes wist ik ongeveer welke beelden Chris graag aangeleverd kreeg. Dan kwam goed van pas, want op het einde vielen mijn oortjes uit. Dan bleef ik de favoriete cadrages aanleveren, maar omdat ik niet meer wist wanneer niet op antenne was, lette ik er op dat de beelden tijdens de overgangen ook steeds afgewerkt waren.

Toen ik na afloop de technische ruimte inkwam, zag ik glunderende gezichten. "Jij hebt dat precies nog gedaan, zeker?" vroeg Rudi. "Ik had de indruk dat jij mij niet meer hoorde, maar ik kreeg continu goed beeld," vertelde Chris mij.

Blijkbaar trakteert Rudi zijn mensen op vrijdagavond zijn mensen op een coctail. Die avond mocht ik meegenieten van een gin-tonic met komkommerschijfjes. Wist hij dat gin-tonic met komkommer sinds twee weken op nummer één staat van mijn persoonlijk top van recreatieve dranken?

Ondertussen was ik in een bijzonder boeiend gesprek verzeild geraakt met dj Peter Verhoeven. Peter werkt al 14 jaar bij Q-music. Daarvoor presenteerde hij eerst bij Radio 1 en daarna bij Radio 2. Hij is nu tijdelijk in België want hij woont sinds kort in Los Angeles. Hij is van plan om van daaruit te live presenteren.

Samen met Peter, zijn vriendin en een programmamedewerker, hebben wij nog een snelle hap gehaald: een hamburger en wat friet en die opgegeten in het appartement dat Q-music hen ter beschikking stelt. Tegen één uur was dat eten op, was de gin verteerd, en was het nu echt wel tijd om naar huis te gaan.

Eerst had ik nog een verkwikkende wandeling van een dikke kilometer en dan een nachtelijk motortochtje van anderhalf uur. Anderhalf uur puur nagenieten van een ongelooflijk mooie dag.

Bericht door Marc Vandenbrande.