Ik denk nog geregeld aan het uitgangspunt van een boek over emotionele intelligentie. Het ging over waarneming en over het onderscheid tussen waarneming en interpretatie. "Ik zag hoe hij mij met een achterdochtige blik aankeek," is eigenlijk niet correct. "Ik zag je mij aankijken met opgetrokken wenkbrauwen," is correcter. Uit die waarneming (opgetrokken wenkbrauwen) kan een interpretatie volgen (achterdocht). Wat iemand anders voelt, kan ik nooit met zekerheid weten. Het enige wat ik zeker weet, is wat ik zelf voel.
Zit die auteur er niet boenk op? Het enige wat ik zeker weet, is wat ik voel. Daarna komt perceptie. Immers met mijn zintuigen krijg ik wel waarnemingen binnen, maar die zijn ook beperkt. Kijk naar al die prentjes over gezichtsbedrog. Wat wij denken te zien, stemt niet altijd overeen met de werkelijkheid. Een oog ziet maar op een heel klein puntje een scherp beeld, de rest is onscherp. Onze hersenen sturen onze oogballen, en aan de hand van de waarnemingen, maken onze hersenen een reconstructie van de werkelijkheid rondom ons.
Wat is die werkelijkheid? Vroeger dachten wij dat de zon en de sterren rond ons draaiden, later leerden wij dat de aarde een onwaarschijnlijk klein onderdeel is van een gigantisch universum. Misschien bestaan er wel een onwaarschijnlijk groot aantal universa. Horen wij - vanuit puur wetenschappelijk standpunt - niet bijzonder bescheiden te zijn? Misschien zijn onze waarnemingen in lange nog geen speldenkop van een ijsberg.
De mens leek de afgelopen 2.000 jaar de neiging te hebben om te denken dat grenzen van de kennis bijna waren bereikt. Newton kwam op de proppen met de wetten van de zwaartekracht. De fysica die we gebruiken om bruggen te bouwen, bleek 100 jaar geleden niet helemaal juist. Niet dat er bruggen gaan instorten. Maar de relativiteitstheorie leert ons dat we relevante afwijkingen kunnen meten als we met snelheden te maken hebben die de lichtsnelheid benaderen.
Wat is materie? Hoe is het opgebouwd? Hoe komt het aan zijn eigenschappen? Wat is tijd en ruimte? In de labo's van Cern (Genève) is er een nieuw wereldbeeld aan het groeien.
In het verleden probeerden mensen of instellingen verschillende keren om onderzoek tegen te houden op grond van religieuze redenen. Al begrijp ik niet goed waar de belediging zit: "Sorry God, ik denk dat U niet alleen een stukje grond hebt gecreëerd, met een zonnelamp, een maanlamp en wat sterretjes, maar... (slik) wij denken dat wij U tevens ook nog honderdmiljoenmiljard planeten, sterren enz hebt gemaakt." Waarom reageren wij zo?
Zelfs vernieuwende wetenschappers moeten soms heel wat overtuigingskracht aan boord leggen om met nieuwe wereldbeelden op de proppen te komen. Waarom?
Mensen die bedrijven reorganiseren kennen dat fenomeen. Mensen werpen weerstand op bij veranderingen. Daarom moet je aan change management doen bij bedrijfsreorganisaties.
Onze voorouders hadden ook last om te aanvaarden dat wij afstammen van een soort apen. Een wereldbeeld met "beschaafde" mensen, en "wilde" beesten, stond op de helling.
Ik stel mij eerder de vraag, wat is er nog dat wij allemaal niet kennen. Kan ik ergens een hint vinden? Is dat wat science fictionschrijvers drijft? Even out of the box een andere realiteit fantaseren? Gedachtenexperimenten opzetten?
Het enige wat is zeker ben, is wat ik voel, schreef de expert in emotionele intelligentie. Hierbij vraag ik mij ook af wat de relatie is tussen wat ik voel en de werkelijkheid. Exacte wetenschappers hebben de neiging om fysica de harde realiteit te noemen en alles wat met gevoel te maken heeft, noemen ze soft. Is het niet omgekeerd? Is mijn gevoelswereld niet de enige harde realiteit?
Ik neem even de tijd om een korte blog te schrijven. Bondigheid is namelijk niet vanzelfsprekend voor mensen die analytisch zijn.
Waarom? Wat schrijven managementboeken over analytische mensen? Je moet ze de volledige informatie bezorgen, inclusief details. Dat is geen theorie. Immers het zijn analytische mensen die patronen vinden. Zij vinden ook net dat gaatje in de logica dat tot een oplossing leidt. Een analist zegt pas iets zeker te weten als hij 100% zeker is. Letterlijk. Als hij 100% van het verhaal kent.
Vandaar, een analist wil jou graag zelf ook alles tot in detail uitleggen. Hij of zij wil jou die zekerheid geven. Of, hij of zij vreest dat je anders mogelijk net een puzzelstukje mist dat voor jou een sleutel kan zijn.
Op zondagmiddag 8 juni 2014 heb ik 14-18 De Musical gezien. Die vond plaats in de Nekkerhal in Mechelen. Ruim zes weken voordien hadden wij de tickets besteld. De voorstelling was zowat de eerste die toen nog niet uitverkocht was. De voorstelling leek zijn publiek dus gevonden te hebben.
In de media had ik al lovende woorden gehoord. De producent is Studio 100, dus dat betekent dat het vakwerk is, en dat het tot in de puntjes is afgewerkt. De cast is een topcast en het onderwerp leent zich tot sterke verhalen. Het is een productie waarvan je beslist veel mag verwachten.
Maar voldoet ze ook aan de verwachtingen? Op Facebook en Twitter zag ik geregeld berichten opduiken in de trant van "we gaan straks kijken." Dat is al een indicatie dat er veel volk naartoe gaat. Maar beantwoordt het ook aan de verwachtingen? Dat was mij niet helemaal duidelijk. Immers ik realiseerde mij onlangs dat ik weinig tot geen berichten heb gelezen nadat mijn Facebook- en Twittervrienden de voorstelling hadden gezien.
The proof is in the pudding. Tijd om deze pudding te proeven.
De imposante Nekkerhal
Dat het om een grote productie gaat die tot in de puntjes is verzorgd, zie je al wanneer je aankomt aan de Nekkerhal. Een legertje begeleiders wijst automobilisten vlot naar een plekje op de ruime parking.
De productie heeft de hele Nekkerhal ingepalmd, wat een imposant gebouw is. De ontvangstruimte beslaat het eerste derde van de hal. Er is veel plaats om te drinken en te eten. De volledige ruimte is stijlvol passend ingericht volgens het thema. Je kan er dus perfect met vrienden afspreken. Het is wel niet bpaald gratis. 3,33 euro voor een flesje water of voor een versgetapt Maespintje, is misschien niet echt een vriendenprijsje. Maar het is wel een plaats waar je al in de juiste stemming wordt gebracht.
Een grote ontvangstruimte
Enkele rekwisieten die in de èchte oorlog gebruikt werden.
Een half uur voor de voorstelling gingen de deuren open, en kon je plaats nemen op de ruime tribune. Er is plaats voor tweeduizend toeschouwers. Imposant. Ook hier verliep alles heel vlot.
Een blik op de trappen die naar de mobiele tribune leiden
Even na drieën, wanneer iedereen zat, begon de show. Zoals het een musical past, haalden de jongens en meisjes van Studio 100 bij de eerste scène al eens even alles uit de kast om ons al even stevig onder de indruk te brengen van wat ze te bieden hebben: een gigantische scène, een leger acteurs en figuranten, imposante decorelementen en een tribune die naar voor en naar achter schuift.
Over die tribune had ik al gelezen. Ik was er dan ook benieuwd naar. Wel, het is meer dan een gimmick. Het is zelfs een geniale vondst. Het werkt zo een beetje als wanneer je met een camera in- of uitzoomt. Of beter nog, alsof een camera beweegt van of naar het onderwerp. Dit geeft extra emotionele kracht aan de productie.
Was alles dan perfect? Dat vond ik nu ook weer niet. Het is wel een productie van internationaal topniveau, met een topcast en met prachtige muziek van Dirk Brossé. Ook is het decor wervelend en prachtig. Enkele keren zagen we adembenemend mooie tableaus.
Er spelen ook kinderen in mee. En wat had je verwacht van Studio 100? Ze spelen fantastisch mooi.
De akoestiek vond ik wat minder. Vooral bij de openingsscène. De muziek, de geluidseffecten, het klonk mij net iets te oorverdovend en chaotisch. Is het aan de hal te wijten? Misschien. Ook het inschuiven van de tribune maakt veel lawaai, dit heeft mij één keer gestoord, de andere keren viel dit niet op, en leek het te passen in de totale ervaring.
Gelukkig heeft Studio 100 ook twee camera's gehuurd bij de sympathieke Ludo Verboven van LVL Multimedia in Lummen. Het publiek dat niet vooraan zit, kon zo toch de acteurs in close-up zien. Immers de scène is gigantisch.
Een tweede minpuntje leek mij precies die grootte van de scène. Soms was er zoveel volk dat je toch even moest zoeken waar de eigenlijke actie nu plaats vond. Gelukkig waren er die twee camera's en je leert snel dat je het felst belichte stuk van de scène moet opzoeken.
Het stuk is ook niet altijd historisch accuraat. Maar ik kan heel goed begrijpen dat enkele keuzes hielpen om een verhaal te brengen dat meer impact heeft. Het gaat immers niet over de feitelijke details, maar om een evocatie van wat een oorlog mensen aandoet.
Zo is er een scène in 1916 die zich in werkelijkheid in 1914 heeft afgespeeld. Bij een trouwfeest zien we de bruid in een witte jurk, wat toen nog niet gebruikelijk was. En wat mij ook opviel: de taal die de twintigers in het stuk spreken is Standaard Nederlands af en toe doorspekt met een cool Engels woord. Ze spelen misschien soms net iets te cool en te hip.
Het is een musical. Dus er wordt gezongen. Bij sommige musicals gaan mijn tenen even krullen wanneer een acteur zijn tekst begint te zingen, in plaats van die gewoon uit te spreken. Hier heb ik dit niet gehad. Hier klopte het plaatje.
Ze noemen het ook een spektakelmusical. Het is een spectaculaire musical. Het decor verandert voortdurend, er rijden auto's en vrachtwagens over de scène en er stappen en lopen zelfs af en toe echte paarden. Het adjectief spektakel spreekt wellicht wel een groot publiek aan, maar voor sommigen doet het dan weer vrezen dat er teveel vuurwerk wordt gebruikt, en dat het stuk zelf aan vuurwerk mist. Dat is gelukkig niet zo.
Het stuk heeft mij verschillende keren erg aangegrepen. Toen ik buiten kwam, begreep ik ook waarom Facebook- en Twittervrienden niets meer hadden laten weten over de voorstelling. Ik was gewoon met verstomming geslagen.
Na de voorstelling hebben wij er nog even iets gedronken. Zo kon het publiek dat dringend weg wilde eerst naar buiten met de wagen aanschuiven. Toen wij vertrokken, hoefde je niet meer aan te schuiven.
We zagen toen wel hoe de Mechelse brandweer de hal natspoot. Er is binnen geen airconditioning. Kleed je dus licht tijdens warme namiddagvoorstellingen. Het was die namiddag goed warm buiten, en bijgevolg was het binnen ook goed warm, al vond ik het voor mij best wel draaglijk. Voor de acteurs, die vaak stevig aangekleed zijn, was het andere koek.
Het tijdelijke verblijf van de paarden.
Dat bevestigde althans Jo De Meyere. Bij het buitenrijden hebben wij even haltgehouden aan de verblijven van de paarden. Studio 100 heeft een kleine stal Parijse paarden gehuurd en tijdelijk naar Mechelen verhuisd.
Jo De Meyere komt tussen twee voorstellingen even op adem bij de paarden.
Toen stond opeens Jo De Meyere naast ons. Hij is generaal in het stuk, en zoals wij dit van hem gewoon zijn, deed hij dit met verve. Het was de eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij zag er veel minder patriarchaal uit, dan de rollen die hij de laatste jaren heeft neergezet. Hij zag er kleiner uit en fragieler, en ook empathischer. Heel open vertelde hij over het stuk. Je voelde het spelplezier nog nazinderen. Hij beaamde dat hij een bijzonder warm uniform droeg, "vooral de hoge col aan de hals is bijzonder warm," klonk het.
Hij uitte ook zijn zorg over zijn stem "ik gebruik wel technieken om die zo goed mogelijk te sparen, door voornamelijk vanuit de buik te ademen, maar je weet nooit dat ze het niet begeeft." Hij vroeg nog of wij van de pers waren. Daarop deed hij een kleine mededeling, die ik graag zal retweeten zodra ze naar de pers wordt gestuurd. ;-)
Ik vond het een spectaculaire musical. Soms bijzonder groots, soms ook bijzonder pakkend. Bovendien niet alleen imposant en adembenemend, tevens vind ik dat deze productie vandaag ook maatschappelijk en sociaal bijzonder relevant is.
Verkopen? Dat leek mij het saaiste werk ter wereld. Vroeger was ik meer met projectwerk bezig. Behalve cameraman, wilde ik uitvinder worden. Ik heb dan ook voor uitvinder gestudeerd, ingenieur:
Oplossingen zoeken voor problemen,
Nieuwe concepten bedenken en uitwerken,
Alleen, of samen met collega's.
Ik heb gekozen voor de computerwetenschappen. Ik kwam op IT-afdelingen terecht. Als IT'er kom je in contact met zowat iedereen binnen het bedrijf, want iedereen maakt tenslotte gebruik van IT. Ik moet bekennen dat ik met Sales niet zo hoog opliep.
Ik herinner mij één verkoper die soms heel laat afkwam met opdrachten voor IT, alhoewel hij al veel langer op de hoogte was van het werk dat gerealiseerd moest worden. Bovendien trof het mij ook dat hij ook niet voor de beste win-winsituatie ging.
Ik illustreer dit aan de hand van een voorbeeldje. Voor een logistiek project waarbij er etiketten op pakjes moesten geplakt worden, legde de verkoper uit aan zijn klant dat wij om het even wat op die etiketten konden drukken: logo's, barcodes, adressen, enz. Hij verkocht dit al een toegevoegde waarden maar eigenlijk zadelde hij zijn klant op met huiswerk: ontwerp uw etiket.
Daarna, kort voor de deadline, kwam hij naar IT met zijn opdracht. Dat was zonde, want wij hadden al programma's die etiketten drukten. Hij had beter aan zijn klant verkocht dat wij zijn etiket zouden ontwerpen op basis van onze ervaring. Zo verkochten wij meer toegevoegde waarde (onze ervaring met etiketontwerp), en er waren minder onkosten (we konden meer programmacode hergebruiken).
Verkopen leek mij saai en repetitief:
Hunt,
Convince,
Sell,
Repeat.
Bovendien leek het mij aan je energie te vreten omdat je eigenlijk meestal bot vangt. Ik had het gevoel dat er veel energie werd verspilt.
Maar je kan het ook anders zien.
Het zijn de verkopers die de projecten binnenhalen op een bedrijf.
Als verkoper bepaal je dus mee wat het bedrijf doet.
Als verkoper ben je ondernemer.
Bovendien
Mensen kopen graag.
Alleen, ze voelen zich niet graag bekocht.
Ik vind het bijzonder boeiend om op zoek te gaan naar nieuwe mensen die met media bezig zijn. Ik hoor graag hoe zij hun projecten realiseren en ik vind het bijzonder leuk als ik mee kan nadenken en mee technologie kan leveren.
Slechts na een minderheid van gesprekken volgt er een verkoop. Dat is geen mislukking, een gesprek is een actie om een relatie te onderhouden. Zelfs techneuten zullen het (h)erkennen, sociale contacten zijn een rijke bron van energie.
Bovendien, wanneer ik in een televisiestudio ben, voel ik chemie, en realiseer ik mij weer waarom ik het allemaal zo graag doe. Ik geniet ervan om mijn passie te kunnen delen met andere broadcast geeks bij mijn klanten.
Vroeger was ik ervan overtuigd dat de IT'ers het hardst en het meest werkten op een bedrijf. De mensen van Sales leken mij het minst te werken. Ondertussen heb ik dat laatste beeld heel sterk bijgesteld. Een goede offerte opstellen, daar kun je veel tijd in steken. Dat was een eerste onderschatting. Welke producten, welke merken, welke modellen moet ik voorstellen? Hoe kunnen wij dit configureren? Hoeveel manuur moet ik aanrekenen?
Er gaat veel tijd en energie naar productkennis. Die is ook heel belangrijk. Die moet je opbouwen en voortdurend bijspijkeren.
Ik stel vast dat heel wat verkopers overdag heel wat tijd steken voor klantencontact, en 's avonds veel tijd steken om de dossiers af te werken. Mensen in Operations zien vaak alleen dat eerste.
Salesmensen hebben dan weer soms het gevoel dat de mensen van Operations niet snel genoeg zijn en teveel weerstand opwerpen.
Hier denk ik dat het verhaal niet zwart-wit is. Salesmensen zijn vaak de gangmakers. Zij moeten soms snel keuzes maken en beslissingen nemen. De weerstand, is soms de natuurlijke weerstand die wij allemaal hebben wanneer wij met verandering geconfronteerd worden. Soms is er nood aan change management, moet je Operations begeleiden bij het aanpassen aan nieuwe situaties.
Een verkoper kan het zich dikwijls door tijdsdruk niet permitteren om alle details uit te pluizen. Bij Operations worden die details opeens wel belangrijk. Het kan het verschil zijn tussen een werkende oplossing en mank lopend project. Het kan het verschil zijn tussen winst en verlies. Bij Operations hebben ze zeker niet altijd ongelijk.
Als ik met een nieuw project begin, maak ik er dan ook een punt van om ook mijn technische collega's er minstens even bij te betrekken. Zo merk ik dat er veel meer betrokkenheid is wanneer ik ze nodig heb voor technisch advies. En het valt mij ook op dat ze veel sneller met een glimlach aan een nieuw gewonnen project beginnen.
Op zondag 25 mei 2014 vond de moeder der verkiezingen plaats in België. Op die dag gingen we met z'n allen nieuwe vertegenwoordigers kiezen voor onze parlementen op Vlaams niveau, op Belgische niveau en op Europees niveau. Voor journalisten en media een zeer drukke dag, maar wel een dag om duimen en vingers af te likken.
In Vlaanderen zetten de twee grootste televisiezenders elk hun topankers in voor verkiezingsmarathonprogramma's. De openbare omroep VRT startte om 12 uur op Eén met Martine Tanghe. De commerciële omroep Medialaan zond al een eerste keer uit om 9 uur met in de pilootstoel Stef Wauters.
VRT Nieuws verhuisde met een horde redacteuren naar het Vlaams Parlement. Van daaruit maakte een team van 100 à 200 mannen en vrouwen een uitzending. Hierbij werd de VRT-regiewagen HD01 ingezet. Deze wagen is een wagen die bij Videohouse wordt geleased. Bijgevolg was er ook heel wat volk van Videohouse van de partij.
Om de verkiezingsresultaten te visualiseren, huurde VRT Eurogrip. Eurogrip wordt regelmatig ingehuurd bij de Vlaamse en buitenlands media voor hun kranen. Sinds kort biedt Eurogrip de nodige hardware om augmented reality aan beelden toe te voegen. Zo ook voor VRT in het Vlaams Parlement.
Concreet houdt dat in dat met het materiaal van Eurogrip balkjes met verkiezingsresultaten konden gevisualiseerd worden die echt leken voor de presentator te staan. Augmented reality wil eigenlijk zeggen: we verrijken het oorspronkelijk beeld met Ivan De Vadder door er grafiek aan toe te voegen. Wat is er zo speciaal aan? Bestond dit vroeger al niet?
Vroeger kon je ook al grafiek aan beeld toevoegen. Maar wel met één heel groot verschil: de camera mocht niet bewegen, nu wel. Eurogrip verhuurt de hardware om te meten in welke positie een camera zich bevindt. Die positie wordt samen met de gegevens over lens (zoom en scherptestelling) doorgestuurd naar een computer. Die computer kan dan de grafiek genereren gezien vanuit het juiste perspectief en met de juiste scherptestelling. Vermits de verkiezingsresultaten in 3d-grafiek werden gegooid, zagen die resultaten er ook uit als echte 3d-balkjes. Die 3d-illusie werd versterkt door de camera (op een kraan) zachtjes te bewegen.
Een bewegende camera laat dus niet alleen toe om letterlijk op bepaalde resultaten in te zoomen, een zachte beweging maakt voor je ogen ook beter duidelijk wat vooraan en achteraan ligt.
Ook VTM was in het Parlement. Dany Verstraeten was er de lokale anker. Videohouse heeft hier haar nieuwste regiewagen voor het eerst ingezet. VTM kreeg dus de primeur.
Bij VTM was de pièce-de-résistance een grote gebogen HD-videowall, gehuurd bij DB Video. Die stond opgesteld in de redactie. met de rug ongeveer naar de rug van het nieuwsdecor.
Wat was hier de innovatie? Precies het inzetten van de led-technologie. Tot voor kort waren leds veel te groot. Led-walls zien er wel goed uit als je ze van ver bekijkt, maar bij het inzoomen zie al snel de beperking van de beeldscherpte. Hier waren de leds amper 3 mm groot. Hierdoor kon een camera ook inzoomen op deelresultaten.
Ook de interactieve grafiek op die led-wall getoond werd, was van topniveau.
In het Vlaams Parlement was er nog ander volk. RTL had DB Video ingehuurd. Zij hadden een regie in flightcases geïnstalleerd.
De West-Vlaamse omroepen Focus-WTV waren er met twee journalistenteams. Het productiebedrijf rond Focus-WTV, Picstory gaf dan ook de nodige ondersteuning.
De grote drukte rond het Vlaams Parlement stond in schril contrast met de stilte rond het federaal parlement. Het ligt wel vlakbij het Vlaams parlement, maar daar was geen kat te bespeuren.
Aan het hoofdkwartier van de Parti Socialiste, stond er ook weer een kolonne zendwagens voor VTM (Space Lynx), RTL (Headline News) en RTBF. Wat later kwamen er ook nog twee motoren met rugzakjournalisten. VTM en RTL hadden zo nog een extra camera die via gsm-technologie een rechtreekse verbinding konden maken wanneer Elio Di Rupo er zijn intrede deed. Die rugzaktechnologie werd geleverd door Anyvision Media Services.
Die rugzaktechnologie liet toe toe om politici live te volgen terwijl ze met de auto reden.
Behalve VTM en RTL, huurden ook TV Oost (Sint-Niklaas) en TV Limburg BE zo'n mobiele zendpakketten bij Anyvision Media Services.
Aan het Europees Parlement was er ook bedrijvigheid. DB Video was al maanden bezig met producties rond de verkiezingen voor het Parlement. Op de dag van de verkiezingen stond het zwaarste geschut van DB dan ook daar opgesteld.
Voor de Vlaamse media was het een bijzonder drukke dag met veel rechtstreekse interventies vanuit tientallen locaties. Een hele organisatie.
Als leverancier van broadcasttechnologie was het voor ons echter een rustige dag. Ons werk (het leveren van technologie) was al maanden voordien gebeurd. Het was mooi weer, dus een uitgelezen kans om een motortochtje te maken langsheen alle grote mediabedrijvigheid. Voor een fotoverslagje: klik hier.
Google heeft een nieuwe feature: Verhalen. Het is eigenlijk een uitbreiding van Foto's bij Google+. En ik vind het ook leuk en interessant.
Ik zag deze nieuwe optie voor het eerst toen ik een nieuwe blog wilde schrijven. Op 25 mei 2014, de dag van de verkiezingen heb ik een motortochtje gemaakt. Ik reed langs de belangrijkste omroepen, het Vlaams parlement en het hoofdkwartier van de PS. Onderweg had ik de gelegenheid om heel wat foto's te maken. Uiteindelijk heb ik besloten om ook een beeldverhaal te maken in Google Verhalen.
Foto's neem ik voornamelijk met mijn smartphone. Immers, dat gaat heel gemakkelijk en vlot en voor publicatie op een scherm of op een website is de kwaliteit excellent. Om de foto's bij te houden, heb ik mijn smartphone zo ingesteld dat alle foto's opgeladen worden bij Google Foto's. Zo heb ik telkens ook een back-up.
Vermits ik veel foto's maak, zet ik ze in Albums. Zoals bij heel wat foto-websites of foto-archiefprogramma's, kan je zo foto's die bij elkaar horen, ook bij elkaar groeperen.
Bij het concept Albums zitten er mij echter twee dingen dwars:
Vermits ik heel veel foto's heb, riskeer ik uiteindelijk ook veel albums te hebben, tenzij ik slechts een beperkt aantal albums maak die dan weer elk zeer veel foto's bevatten. Dit zou opgelost kunnen worden indien je in een album ook een andere album zou kunnen creëren. En zo zou je al je foto's hiërarchisch kunnen ordenen, zoals bij folders op een pc.
Ik wil graag alle foto's die bij elkaar horen in dezelfde album zetten. Maar dan wil ik die niet zomaar delen. Immers niet alle foto's zijn even geslaagd. En soms neem ik ook een reeks foto's die sterk op elkaar lijken. Als ik een album wil delen, dan wil een verzameling tonen van de sterkste foto's.
Voor het eerste probleem is er nog geen oplossing. Al denk ik dat die er in de komende jaren wel moet komen. Immers, ik zal beslist niet de enige zijn met een stilaan aanzwellende collectie digitale foto's.
Voor het tweede probleem heeft Google een fantastische oplossing bedacht. Naast Albums, zijn er nu ook Verhalen! Een verhaal is precies een selectie foto's uit een album. Zo kan ik al mijn origineel fotomateriaal nog bijhouden in Albums, maar toon ik het beste in een Verhaal.
Bovendien stelt Google dat ook nog op een leuke en interactieve manier voor. Zo kan ik een beeldverhaal maken.
Om het mij gemakkelijk te maken, heeft Google mij automatisch zelf al tientallen verhalen voorgesteld op basis van tijd, datum en locatie. Ik kan deze verhalen al onmiddellijk delen. Maar ik kan ze ook eerst aanpassen.
Heb je zelf foto's bij Google Photo? Kijk dan .onder "Meer" naar "Verhalen"
Hier mijn fotoverslag over mijn motortochtje langs de Vlaamse media bij de verkiezingen: https://plus.google.com/110812973930798430600/stories/f86f3a0b-75ca-38f9-835e-e04e7122f49a14635d9d2b0/1?authkey
Smartphone > Google Foto's > Google Albums > Verhalen
Dè hoogmis voor televisiezendertechnologie vindt jaarlijks plaats tijdens de eerste helft van april in Las Vegas. Dit jaar opende de NAB Show haar deuren op maandag 7 april tot de volgende vrijdagmiddag 10 april 2014. Zoals steeds vond deze beurs plaats in het Las Vegas Convention Center. Dit jaar ben ik er voor het eerst naar toe geweest.
In 2000 was ik wel al eens een etmaal in Las Vegas geweest. De stad heeft een eenvoudige structuur: er is één lange hoofdweg, "The Strip" genaamd. Langs die weg liggen extravante extra-large hotels, allemaal met casino's. Aan het uiteinde ligt de luchthaven.
Elk van die hotels hebben een thema. Het Caesars Palace, wil je doen geloven dat je in Oud-Romeinse straatjes wandelt, het Luxor Hotel heeft de vorm van een piramide, Paris heeft een verkleinde kopie van de Eiffeltoren enz. Alles is op grote schaal gebouwd. Hotels kunnen duizenden gasten ontvangen, wat de stad ideaal maakt om grote congressen te organiseren.
Veertien jaar geleden was mij de kitsch opgevallen. De casino's vond ik gewoon lelijk: allemaal gokmachines en klatergoud. Nu ben ik even door de nieuwe hotels Encore en Wynn gestapt. Daar zag ik al een poging om casino's en attracties stijlvoller in te kleden. Dat mocht ook wel, kostprijs voor Encore: 2.5 miljard dollar. Anderzijds viel mij ook een enorme verlaten bouwwerf op aan de andere kant van de straat. Die ligt blijkbaar al enkele jaren stil. De crisis heeft hier duidelijk hard toegeslagen. Naar verluidt is er sinds vorig jaar weer een remonte.
Las Vegas is een waanzinnige stad: een half miljoen mensen, midden in de woestijn! Wat een verspilling aan energie voor al die airconditionings! En wat een verspilling aan drinkwater!
Las Vegas wordt ook Sin City genoemd, de hoofdstad van de zonde. De casino's proberen een gat te slaan in je portemonnee, maar op allerlei andere manieren probeert de stad in te spelen op lust en vertier. Het is ook een stad van seks en drugs
.
Lekker en goed (begrijp ook: gezond) dineren, is moeilijk. In het straatbeeld zie je veel jonge mensen met serieus overwicht. Een goed restaurant vinden dat je cholesterolspiegel niet aanvalt, is een hele uitdaging.
Las Vegas huisvest ook heel wat gepensioneerden. Mensen gaan er wonen om de warmte op te zoeken. De casino's regelen gratis vervoer.
Ik zat niet echt in de flow toen ik er was. Als ik vrouwen of mannen van alle leeftijden zie staren of hangen aan die machines, dan ontgaat mij toch de fun van het hele gebeuren. Het ligt wellicht ook aan mij, spelen met geld vind ik zo onbegrijpelijk.
Bij mij lag de focus op het bezoek aan NAB. Daar zie je de laatste evoluties en trends op gebied van broadcast technologie en je ontmoet er ook alle mensen die er mee bezig zijn. En dat vond ik wel bijzonder leuk.
Vroeger ging ik naar beurzen voor radio- en televisieomroepen uit persoonlijke interesse. Nu is het nog leuker omdat ik er met klanten en leveranciers boeiende afspraken maak. Alleen, nu rest er minder tijd om even onbevangen de sfeer en trends op te snuiven.
Begin april 2014 was ik op NAB in Las Vegas, dè toonaangevende beurs in de wereld. Wat viel er op?
4K en IP
Het viel op dat 4K minder prominent was. Er werd meer ingezet op IP. Eerst even schetsen.
Na het wegebben van 3D, was 4K dè term van vorig jaar. 4K is de opvolger van HD: (full)HD is ongeveer vijf keer scherper dan SD, 4K is vier keer scherper dan HD, of dus zo'n twintig keer scherper dan SD. Het lijkt mij een logische evolutie. Je kan het vergelijken met de evolutie in de fotografie. Alleen verloopt die niet zo vlot. En dat is ook te verklaren.
Niet alleen moeten miljoenen huiskamers hun toestel vervangen, televisieomroepen zijn genoodzaakt om zeer zware investeringen uit te voeren. Ze moeten hun hele infrastructuur vervangen. Ook de Telenets en de BelgacomTV's mogen heel wat op de schroothoop gooien. Komt daar nog bij dat die investeringen extra hoog zijn omdat die nieuwe standaarden telkens de allersnelste en de allernieuwste hardware vereisen. Bij de fotografie is dat vandaag anders. Wanneer er nieuwe fototoestellen met hogere resolutie gelanceerd worden, heb je niet echt een zwaardere computer nodig. Ook kan je je huidige IT-netwerk blijven gebruiken. Bij video is dat dus anders.
Vooral de upgrade van SD naar HD is zwaar. Meer nog, ze is nog steeds niet helemaal rond. VRT is nog niet 100% HD. Maar evenmin BBC of de grote Amerikaanse zenders. Dat is vooral te wijten aan het feit dat de upgrade ook een upgrade is van hardware: alle beeldmixers, beeldverwerkers en alle netwerken moeten vervangen worden.
Elk jaar worden computers en hardware krachtiger. Die evolutie gaat sneller dan de evolutie binnen de AV-wereld. Dat heeft als voordeel dat de in de toekomst upgrades meer software-upgrades zullen zijn, en dat is heel wat goedkoper.
Thuis gebruiken wij HDMI standaarden tussen de AV-toestellen. Op televisieomroepen zijn het voornamelijk SDI-standaarden. Het nadeel van de SDI standaarden: telkens er een nieuwe schermresolutie wordt geïntroduceerd, moet er ook een hele internationale procedure doorlopen worden om een bijhorende nieuwe standaard te definiëren.
Maar er is een kaper op de kust. Cinegy orakelt zelfs "SDI is dead." IP staat voor Internet Protocol, het is een standaard die al jaren wordt gebruikt voor data over het internet. Die standaard wordt inmiddels al gebruikt voor telefonie. Door het digitaliseren van telefoontoestellen, wordt een telefoongesprek een stroom van uitwisseling van data. Voice over IP heet dat, kortweg VoIP. Hierdoor heeft een bedrijf niet langer nood aan twee onafhankelijke netwerken, maar kan alles over een netwerk. Gevolg: kostenbesparing.
Er is een gelijkaardige evolutie binnen de videowereld. Stilaan wordt informatietechnologie krachtig genoeg om ook professionele videosignalen te versturen via IP. Om hetzelfde signaal via IP te versturen heb je wel zwaardere machines en vooral meer bandbreedte nodig. Maar de kost wordt uiteindelijk ruim gecompenseerd omdat je gebruik kan maken van standaardcomponenten.
Wanneer bestaande infrastructuur over een aantal jaren aan vervanging toe is, zullen omroepen makkelijker voor IP kunnen kiezen. Wanneer ze daarna willen upgraden naar 4K, zal de kost minder ingrijpend zijn.
In Japan kondigt de openbare omroep NHK aan dat het zelfs 4K zal overslaan, en onmiddellijk Super HiVision, of 8K zal introduceren. Dat is een standaard die nog eens vier keer scherper is. Inderdaad, 16 keer scherper dan FullHD.
De dag dat een omroep in de toekomst de stap van 4K naar 8K zal willen maken, zal duidelijk makkelijker verlopen via IP.
Dat 4K deze NAB wat minder aandacht kreeg, is logisch. Het getuigt zelfs van realisme vermits we nog een paar jaar nodig voor alles in HD wordt geproduceerd. We moeten vandaag dus niet teveel kruit verschieten voor 4K. Wel is het verstandiger om eerder te investeren in de infrastructuur waar die toekomstige videostandaarden op kunnen draaien, en dat is duidelijk IP.
Bovendien is IP niet alleen interessanter omdat je met standaardcomponenten werkt, ook de bekabeling is eenvoudiger. Bij SDI loopt er één videosignaal over één kabel. Bij IP verbind je een toestel met één kabel aan het netwerk. Over die kabel kunnen verschillende videosignalen lopen. Gevolg: een bijkomende besparing. Ook is het makkelijker om een bestaande infrastructuur te wijzigen of aan te passen door toestellen toe te voegen of los te koppelen van het IP-netwerk.
Evertz was een producent die in de kijker liep met zijn IP oplossingen. Niet onterecht viel Evertz in de prijzen. Centraal stond de nieuwe router EXE, die duizenden videosignalen kanaliseert. Die EXE is een echt monster. Per seconde kan die tot 46 Tb versturen! Indien je hier traditionele (SDI) kabels zou moeten gebuiken, dan heb je er duizenden nodig. Dankzij die IP technologie is dat een heel stuk beperkter.
Waar kun je zo'n groot beest gebruiken? De eerste twee exemplaren staan bij de grote Amerikaans sportzender ESPN.
Consumentenelektronica
Vroeger trokken de standen van fabrikanten als Sony de meeste aandacht. Nu verschuift die meer en meer naar bedrijven als Blackmagic Design en GoPro. Die merken zijn prijsbrekers.
Dat is heel goed nieuws voor jonge filmmakers. Maar het verandert ook het businessmodel van de bestaande leveranciers. Vijftien jaar geleden kon de broadcastwereld in België rekenen op een team van vijftig Sony mensen. Vandaag is dat team gedecimeerd, en blijven er een drietal mensen over, die bovendien ook diensten moeten leveren aan de omroepen in de andere Europese landen. Dienstverlening komt dus onder druk te staan.
Concentraties
Ook viel het mij op dat er op NAB overnames werden aangekondigd. Een paar voorbeelden.
Kroma Telekom, producent van professionele monitoren, komt in handen van AEQ, een speler op gebied van audio.
Miranda (bekend voor zijn routers [= videodoorschakelapparatuur] en multiviewers [toestellen gebruikt worden in regieruimtes om veel verschillende videobronnen te visualiseren op een of meer schermen]) werd overgenomen door Grass Valley. Die laatste verkocht al camera's en onder andere videomixers. Zo kunnen merken meer en meer een compleet gamma aanbieden.
Het is een proces dat al eerder was begonnen. "Grass Valley, A Belden brand" luidt het. Belden was oorspronkelijk een producent van kabels...
Zo waren er nog een aantal aankondigingen: Digital Rapids wordt overgenomen door Imagine Communications en Amberfin komt onder de Dalet paraplu.
Bij een producent als Evertz zie je dat de het gamma ook uitbreidt. Weliswaar minder via overnames. Die producent levert ondertussen zowat alles vanaf de uitgang van een camera tot in het netwerk van Belgacom en Telenet.
Nog andere bezienswaardigheden?
Studiotech was ook aanwezig op NAB! Op de stand van ATCi vond je de Studiotech Mobile Studio. Je kon er zien hoe je in combinatie met hun uplink en downlink satellietschotels een eenvoudige captatie kunt organiseren.
In de gangen tussen de hallen kon je een stand van een stuk hardware zien die dateert van 1975: een kleurenvideobandopnemer. Die machine vrat 2 duimsbanden. In het filmpje hieronder zie je eerst een bedieningspaneel met een elektronische teller terwijl de band terugspoelt, daarna zie je hoe een trommel met vier koppen de band leest of schrijft. Dit is een toestel dat je kan terugvinden in het Museum of Broadcast Technology in de buurt van Boston. (zie http://www.wmbt.org/)
Vergelijking met IBC?
De tweede beurs op gebied van broadcast op deze planeet, is IBC. Elk jaar rond 10 september. Voor ons bijzonder makkelijk toegankelijk, want die vindt plaats in de RAI in Amsterdam.
Vroeger was NAB de beurs waar je de nieuwigheden vond. Immers, de producenten lanceerden hun producten eerst voor de televisiestandaard NTSC, die in de Verenigde Staten gebruikt wordt, en daarna pas volgden de andere standaarden (PAL en SECAM). Vandaag is alles digitaal, en is die kloof tussen standaarden er zo niet meer.
Maar door die traditie is NAB de beurs waar producenten traditioneel eerder hun nieuwigheden aankondigen. Tegen IBC wordt die aangekondigde technologie dan effectief beschikbaar.
Is NAB nu veel indrukwekkender dan IBC? Ik vond van niet. Misschien is IBC zelfs wat groter. Op NAB zijn de hallen misschien vier keer groter, maar IBC heeft dan ook vier keer zoveel hallen. Ik had het gevoel dat in Amsterdam alles wat compacter op elkaar staat. Op NAB had je dan wat meer licht en ademruimte. Ook zijn de steden heel erg verschillend.
Voor televisieomroepen is de combinatie NAB + IBC ideaal. Zo kan je ongeveer om het half jaar even bijpraten met de leveranciers. Omroepen die met concrete investeringsplannen zitten, kunnen er met hun vragen heel terecht. Zij die pas over enkele jaren grote investeringen op het programma zetten, kunnen nu al de trends opzoeken die tegen dan van belang zullen zijn. Heel efficiënt, want iedereen is op hetzelfde moment op dezelfde plaats.
Vermits ik tussen de omroepen en de leveranciers in zit, is het voor mij een goed moment om zowel klanten als leveranciers te ontmoeten. Ook biedt het mij kansen om met klanten demonstraties bij leveranciers te organiseren.
